Drugi paszport – Panama, czyli druga Szwajcaria

Pod wieloma względami kraj jak marzenie. Miłośnicy światowych metropolii odnajdą siebie w Panama City, fani wolnego od urzędasów wiejskiego życia w głębi kraju, tropikalne plaże są na wybrzeżu karaibskim i pacyficznym a Wojciech Cejrowski w dzikiej dżungli przesmyku Darien. Jedynie zapaleni narciarze będą mieli problem. Ale prawdziwym atutem jest tajemnica bankowa. Panama dziś jest tym, czym była kiedyś Szwajcaria (a w powszechnej świadomości nadal jest, choć nie jest to już prawdą) . Stabilny (o ile w ogóle może dziś być), silny kapitałowo i konserwatywnie zarządzany sektor bankowy. Solidne kary za naruszenie tajemnicy przez urzędników bankowych (do 10 lat więzienia), formalne wymogi kapitałowe do założenia banku są dużo wyższe niż w UE. Co prawda prawdziwa tajemnica bankowa jest XX- wiecznym wspomnieniem, ale jest nieźle. Niestety, pod brutalnym naciskiem OECD, władze Panamy zostały zmuszone do zawarcia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Niewinnie nazywająca się umowa w rzeczywistości oznacza też wymianę informacji podatkowych, a właściwie wyłącznie, ponieważ dochody rezydenta Panamy spoza kraju nie są tam w ogóle opodatkowane. Jak dotychczas podpisano tylko dwie takie umowy, ale OECD wymaga ich kilkunastu – i tyle będzie, w tym z co najmniej z kilkoma państwami UE (ale nie z Polską). Jakiś czas temu próbowali zrobić to w piękny sposób, negocjując to z zestawem wyspiarskich państewek, w większości także znajdujących się na „liście krajów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową”, ale najwyraźniej nie przeszło. Chyba nawet lubię takich polityków.

Co jest całkiem istotne – rząd ma dwa solidne źródła dochodów: Kanał Panamski i rejestr okrętowy, więc nie musi uciekać się do łupienia mieszkańców w europejskim stylu, choć niestety istnieją jakieś ubezpieczenia społeczne i VAT (1 lipca podniesiony z 5 do 7%). Za to przynajmniej infrastruktura jest ponoć na najwyższym światowym poziomie, a przestępczość znikoma.

Istnienie Kanału ma jeszcze jedną konsekwencję: nie może tam powstać antyamerykański rząd, tj. może, ale za długo nie przetrwa – a jego członkowie będą mieli szczęście jeśli skończą lepiej niż Manuel Noriega. A że prezydentem USA rzadko zostaje komunista (niestety obecny jest wyjątkiem), to szansa na radykalnych lewaków w Panamie też jest dość mała.

Wydaje się naprawdę przyjemnym krajem do życia, co może potwierdzić całkiem spory tłumek amerykańskich emerytów. Za to możliwości uzyskania paszportu też są niezłe, choć i tu stopniowo ograniczane. Generalnie zainwestowanie kwoty od 50 tys. $ (w leśnictwo) do 210 tys. (pozostawione na lokacie bankowej) pozwala na uzyskanie wizy imigracyjnej i obywatelstwa po 5 latach – nic wybitnego, ale OK. Są jednak dwie wielce interesujące rzeczy:

Pierwsza to – pod warunkiem założenia lokaty w jednym z dwóch państwowych banków, która będzie przynosić co najmniej 2000 $ miesięcznie odsetek, otrzymuje się paszport ważny 5 lat. Kropka. Bez obywatelstwa, bez pozwolenia na pobyt, po prostu ma się ważny paszport. To się nazywa promocja!

Druga – jeden z programów inwestycyjnych ma tak dziwnie określone warunki, że odniosłem wrażenie, iż faktycznie brzmi „jeśli chcesz zwiać z USA lub Europy to zapraszamy, bo też mamy ich dość”. Niestety, jedynym źródłem tej rewelacji jest na dziś mój nos, informacja oficjalnie niemożliwa do potwierdzenia, a jeżeli zostanie upubliczniona – zapewne natychmiast ta możliwość zniknie, jak to zwykle z tymi programami bywa.

Istnieje też wiza emerytalna, dość łatwa do uzyskania (i tak naprawdę nie trzeba być emerytem), ale bez możliwości uzyskania obywatelstwa. W sumie dałoby się złożyć taki "program emerytalny" z dwóch mieszkań w Polsce puszczonych w najem (albo jednego naprawdę dobrego), co pozwoli na przyzwoite życie tam.

W sumie - nieźle. Jeśli komuś pasują te warunki brzegowe (około 6 lat do uzyskania obywatelstwa i pewna kwota do zainwestowania – bez szczególnej nadziei wielkiego zysku, ale raczej bezpiecznie) to naprawdę warto rozważyć. W bonusie kraj, którym da się fajnie żyć.