Dalej o polityce- czyli warto czytać książki- update

Był sobie w Argentynie strajk. Właściwie to jest sezon i na przyszłą środę zapowiadany jest strajk generalny kierowców ciężarówek (co przy prawie kompletnym uzależnieniu tego kraju od transportu samochodowego jest poważna sprawą). Historia tego konfliktu jest ciekawa. Otóż Hugo Moyano, poprzedni prezes Związku Kierowców Ciężarówek i obecny centrali związkowej CGT ma wspaniałe ambicje polityczne. A może już miał, tylko jeszcze o tym nie wie. W ich ramach nawiązał dobrą współpracę najpierw z Kirchnerami (co się skończyło w ok. 2009), a następnie z gubernatorem prowincji Buenos Aires (czyli części Argentyny wielkości Niemiec i odpowiadającej za ponad 1/3 PKB i zaludnienia). Ale ostatnio przesadził. Na konfrontację z rządem zbierało się od dawna, teraz nastapiła. Sytuacja bardzo przypomina sytuację Margaret Thatcher i jej starcia z górnikami i dokerami. Stąd reszta tytułu- kto czytał „Lata na Downing Street”, ten wie. Opis walki ze związkami jest tam dobry i szczegółowy- a właściwie jest to gotowy przepis do zastosowania w praktyce wobec antypaństwowych związków. A że na konfrontację zanosiło się od trzech lat, to zapewne i tutejszy rząd był przygotowany- czego jestem właściwie pewien.

Tak czy inaczej, obecnie Hugo Moyano jest prezesem centrali związkowej, a prezesem Związku Kierowców Ciężarówek jest.... jego syn, Pablo Moyano. Więc, klan Moyano wpadł na pomysł uzyskania władzy politycznej poprzez działalność związkową. Najpierw zgłosili dość absurdalne żądania- podwyżki dla kierowców o 30% (ok, to w warunkach tutejszej inflacji i ogólnego wzrostu jest tylko trochę odlotowe), ale- jeszcze ZNIESIENIA podatku dochodowego od wynagrodzeń, zwrotu już pobranego i zwiększenia dodatków rodzinnych. Oprócz podwyżki- cała reszta to postulaty czysto polityczne, skierowane do rządu, a nie pracodawców. Za to Moyano i sp. rozpoczęli akcję jako postulaty czysto płacowe. Kiedy nie mogli się dogadać z pracodawcami, minister pracy- zgodnie z przepisami wezwał obie strony do siebie- nawet kilka razy, do porozumienia nie doszło. Związek ogłosił pogotowie strajkowe. Najpierw trzydniowy strajk kierowców samochodów opancerzonych- czyli nie rozwożenie pieniędzy, choć gotówki w bankomatach raczej nie brakowało. Za to przedwczoraj, 20 czerwca ogłosił strajk kierowców cystern, połączony z blokadą rafinerii. I to był problem. Za to rozegrany przez związki jak najgorzej- choć pozornie rozsądnie. Zarówno Presidenta, jak też większość gubernatorów prowincji była w tym czasie w delegacjach zagranicznych. Przy okazji- 20.06 to jest w Argentynie Dzień Flagi- czyli święto narodowe. Można się było więc spodziewać słabej i nieskoordynowanej reakcji rządu. Ale jak ktoś nie czyta książek- to się może przeliczyć. Rząd najwyraźniej był przygotowany, choć wręcz udawał że nie jest. Paradoks? Nie do końca- tak właśnie się robi politykę.

Wczoraj (21.06) był główny dzień kryzysu. Od rana informacje, jak to w kolejnych regionach brakuje paliwa, rząd ogłasza, że jest dobrze, bo dla transportu miejskiego w Aglomeracji BA diesla wystarczy aż do soboty, prosi o ograniczenie podróży, informuje o zmniejszeniu częstotliwości autobusów międzymiastowych, itd. W międzyczasie wyjazd 8 cystern obsadzonych przez wojsko z rafinerii pod BA pod osłona policji (a właściwie żandarmerii- która tu jest przede wszystkim „lepszą” policją), itd.- czyli tak naprawdę, co nawet Moyano zauważył i w swej nieprzebranej mądrości powiedział publiczne- rząd eskalował konflikt. 8 cystern oczywiście nie zmieniło sytuacji na rynku w ogóle, za to pokazało, że związek nie jest wszechwładny. W międzyczasie mister pracy uznał, że należy obciążyć Związek Kierowców Ciężarówek grzywną 4 mln peso (ok 900 tys dolarów) za faktyczne nieprowadzenie negocjacji z pracodawcami. Następnie rząd złożył zawiadomienie o przestępstwie przeciwko suwerenności energetycznej popełnionemu przez Moyano. Sam nie wiem z którego artykułu kodeksu- w różnych mediach były sprzeczne informacje- ale to z całą pewnością dość poważne oskarżenie.

Ewidentnie wczorajszy dzień związek przegrał. Strajk został zawieszony, porozumienie płacowe osiągnięte- natychmiast i bez problemów, na warunkach kompromisu, opinia publiczna i nawet antyrządowe media są jednoznacznie przeciw związkom. Tu zaważyła kwestia rozpoczęcia strajku w święto narodowe i to jeszcze przez blokadę rafinerii YPF- z takim trudem odzyskanego narodowego koncernu. Sprawa w prokuraturze (tu w przeciwieństwie do Polski, to nie są żarty) i solidna grzywna. Cóż- należy czytać książki, o co osobiście klanu Moyano nie podejrzewam, za to jestem pewien, że Presidentna i większość ministrów taki zwyczaj posiada.

Więc dalej sprawdziłem moje podejrzenia, że rząd jest przygotowany. Oczywiście rafinerie i magazyny paliw to znane miejsca, więc po prostu sprawdziłem położenie tankowców (zwłaszcza produktowców) argentyńskich. I co- oczywiście sobie spokojnie stały w strategicznych portach. Tego nie mogłem ustalić, ale jestem praktycznie pewien, że były zapakowane „pod korek” dieslem- czyli w rzeczywistości to ten strajk mógł sobie trwać...

Za to dalsza zapowiedziana eskalacja jest ciekawa- czekam z zapartym tchem, choć raczej bez obaw. Otóż CGT zapowiedziało strajk generalny na najbliższą środę, połączony z demonstracją pod siedzibą rządu. Pożyjemy, zobaczymy. Ja obstawiam, że zarówno strajk, jak też demonstracja się odbędą, za to Presidenty i być może nikogo z rządu w tym czasie w BA nie będzie. Rząd już zapowiedział, że w strategicznych miejscach paliwo będzie, bo zadba o to wojsko, a tak w ogóle to kto to ten Moyano jest, bo ją wybrało 54% Argentyńczyków w pierwszej turze (wybory są tu obowiązkowe) i będzie realizować politykę jaką uważa za słuszną.

Przy okazji- gubernator Buenos Aires (prowincji, nie mylić z miastem), ostatni sojusznik polityczny Moyano, się wyraźnie od niego odciął, prosząc swój rząd o pełną współpracę z rządem federalnym. Czyli jak zwykle- tak się robi politykę. Zresztą, nawet jeśli ktoś się nie zgadza, trudno powstrzymać się przed słowami podziwu dla umiejętności prowadzenia polityki przez La Presidentę. Oczywiście jej cele to inna sprawa- ja akurat się zgadzam, jak cały czas podkreślam, choć to moje prywatne zdanie- ale co do strategii i taktyki- każdy, kto chce zaistnieć powinien brać przykład. Więc spokojnie czekam na koniec związkokracji w Argentynie
P.S.
Zabawa się jednak zaczyna szybciej. I niestety groźniej niż myślałem. Związkowcy na południu kompletnie zdemolowali jedną z większych kopalni gazu. To nie jest śmieszne- bo jest początek zimy, trzeba ogrzewać mieszkania w większości Argentyny, a prąd w szczycie zużycia też jest z gazu. Dzisiaj też Policia Metropolitana (czyli miasto Buenos Aires) rozpoczęło geałtowne wyrzucanie handlarzy z ulic w centrum i były jakieś względnie poważne starcia. Czyli po prostu obraz zschynchronizowanej destabilizacji. Oprócz tego- co mnie kompletnie nie zaskoczyło, wyszło na jaw porozumienie pomiędzy Mauricio Macrim (burmistrz miasta Buenos Aires ponoć wielki liberał i antyzwiązkowec (a w rzeczywistość ambasador banksterów) oraz Hugo Moyano (wspomniany już szef centrali związkowej), na mocy którego większość z trzykrotnie wyższych niż w reszcie Argentyny kosztów wywozu śmieci trafia do- oczywiście Związku Kierowców Ciężarówek- kierowanego przez syna Hugo Moyano. 
Istnienie takiego porozumienia było w miarę oczywiste- ale zwłaszcza sprawa gazu pokazuje, że to jest praktycznie próba zamachu stanu. Cóż- najbliższe dwa tygodnie pokażą co będzie. Ja mimo wszystko obstawiam rząd.
Trudno jest tu zdadywać co się stanie, ale na logikę bym przewidywał rajdy policji na domy Moyanów i Macriego i zapewne znalezienie jakiś mocno kompromitujących rzeczy jeszcze przez zapowiadanym na środę strajkiem.