O prowadzeniu polityki raz jeszcze i dlaczego nie ma już nadziei dla Hiszpanii

Stanisław Michalkiewicz wiele razy podkreślał, że Niemcy są państwem poważnym, tzn. takim, które potrafi zdefiniować cele polityki państwowej i używając odpowiednich narzędzi dążyć do ich osiągnięcia. Takim państwem stała się też, zupełnie niedawno, Argentyna. Był to bardzo bolesny proces, zwłaszcza jego początkowa faza, wyzwalania się spod obcej dominacji. Następnie powstawanie zaplecza intelektualnego, które tą politykę potrafi zdefiniować i dopracować, itd. To nie jest ani łatwe, ani bezbolesne i wymaga nawet gotowości poświęcenia życia przez przywódców. Ale to taka dygresja- tak czy inaczej Argentyna państwem poważnym jest, ale zanim się umocni na tyle, aby móc czuć się całkowicie bezpiecznie jeszcze trochę wody w Paranie upłynie.

Wracają do konkretów- sprawa wywłaszczenia Repsolu z akcji YPF wygląda na zakończoną. W sposób, który mnie zaskoczył, choć nie zdziwił. Przypomnę, rząd argentyński usiłował od dawna zwiększyć wydobycie ropy i gazu w kraju (potencjał ku temu jakiś jeszcze jest) i naciskał na największa firmę wydobywczą- dawniej państwowy koncern YPF aby więcej inwestował w poszukiwania i wydobycie. Prośby, a nawet groźby wywłaszczenia były całkowicie nieskuteczne. Repsol wyłącznie ekspoloatował to co było, narzekał na podatki (relatywnie jak na tą branżę wcale nie takie wysokie) i wyciągał kasę. Więc La Presidenta przesłała, a Kongres przyklepał ustawę o wywłaszczeniu Repsolu (oczywiście za odszkodowaniem). Zaczęła się międzynarodowa histeria, oskarżenia argentyńskiego rządu o wszystkie zbrodnie świata, itd. Oraz oczywiście zapowiedzi sankcji. W ramach tego, hiszpański rząd (a tego kraju poważnym nazwać wedle definicji St. Michalkiewicza nie można) ogłosił embargo na import argentyńskich biopaliw (obecnie chyba najważniejszy produkt eksportowy Argentyny). Po usłyszeniu tego, pomyślałem, że był to strzał w stopę. Nie miałem racji- to było zdetonowanie granatu przy jajach. Zresztą w odpowiedzi na to La Presidenta raczyła dość dokładnie rząd hiszpański wyśmiać. Otóż powiedziała, że skoro hiszpański rząd chce aby paliwa były jeszcze droższe i utrudniało to życie hiszpańskim biznesmenom, to Argentyna jedyne co może zrobić to zaprosić w ramach międzyludzkiej solidarności biednych i bezrobotnych Hiszpanów do emigracji do Argentyny (co zresztą i tak ma miejsce).

Otóż- parę dni temu i tego samego dnia padły dwa bardzo ciekawe oświadczenia. Jedno wygłosił „ambasador” Unii Europejskiej w Argentynie. Mianowicie powiedział, że UE przyznaje, że wywłaszczenie Repsolu to była wewnętrzna sprawa Argentyny, ale proponuje na mediatora do rozwiązania konfliktu swoją osobę. Oczywiście druga część oświadczenia to kompletna bzdura i została ona po prostu zignorowana- dodana dyplomatycznie, aby nie wyglądało na na kompletny brak poparcia dla stanowiska Hiszpanii w UE, choć właśnie to znaczy. Żeby było śmieszniej, tenże człowiek jest Hiszpanem. Musiał biedaczek, zjeść tą żabę. I drugie- jeszcze zabawniejsze. Otóż (bodajże) prezes spółki zajmującej się wydobyciem ropy i gazu w koncernie BASF, nie proszony przez nikogo oświadczył, że współpraca z rządem argentyńskim układa się znakomicie i on osobiście nie widzi najmniejszego ryzyka cofnięcia koncesji wydobywczych czy wywłaszczenia.

Wnioskuję z tych przesłanek, a zwłaszcza ze zbieżności czasu, że po prostu rząd Argentyny dogadał się z Niemcami (a kto niby kieruje UE?). Teraz- jak mógł taki deal wyglądać?

Oczywiście kwestia poparcia przez UE Hiszpanii w sprawie Repsolu- załatwione, ale tu Argentyna musiała zaoferować coś w zamian. Wracając do jak najbardziej zdefiniowanego interesu niemieckiego- Niemcy aktywnie poszukują dwustronnych porozumień pozwalających na zaopatrzenie w ropę i inne nośniki energii, nawet za cenę znacznych koncesji politycznych. I wszystko staje się jasne. Niemcy bardzo chętnie kupią każdą ilość biopaliw, a przy okazji przemysł niemiecki będzie miał możliwości eksportu do Argentyny. Zapewne nie wszystkiego. Zgodnie z polityką tutejszego rządu- maszyny i linie produkcyjne- jak najchętniej, nawet używane. Średniej klasy samochody i inne rzeczy low-tech, nie bardzo, luksusowe rzeczy- ewentualnie. Ale właśnie to pasuje do charakteru niemieckiej gospodarki. Wszyscy wygrywają. Oczywiście takie umowy zawiera się najlepiej jak jeszcze można kogoś skroić. Tu się toczy też niewypowiedziana, ale dość ostra wojna pomiędzy Argentyną a Hiszpanią o przywództwo kulturowe w świecie hiszpańskojęzycznym. Benefity tego są dość konkretne i mierzalne w pieniądzach, a oprócz tego oczywiście propagandowe. W końcu dziś konsumenci kultury masowej patrzą na świat przez okulary z Holywood. Kiedy 500 mln hiszpańskojęzycznych zacznie patrzeć przez okulary z Palermo Holywood (tak się naprawdę nazywa dzielnica aktorów i producentów w Buenos Aires), może to realnie wpływać na populistyczne nastroje w Chile, Peru, czy Meksyku. A to już polityka. I to bardzo poważna. Trzeba tylko wyeliminować głównego konkurenta- czyli Hiszpanię. I taki zapewne też element w takim dealu by się znalazł. Prawie na pewno, a zawarty deal jest bardzo prawdopodobny. I każde dziecko w Meksyku, Gwatemalii czy Paragwaju będzie wiedziało kto to był Borges czy Gombrowicz.

Czyli nie można mieć większej nadziei na przyszłość Hiszpanii. A co za tym idzie, także przyszłość Euro w obecnym kształcie wydaje się przesądzona. Grecja- sprawa właściwie pewna. Hiszpania- właśnie sprzedana za olej sojowy i paszę dla świń. Przy okazji- z wykończenia gospodarki Hiszpanii, Argentyna ma dodatkowy, wielce prawdopodobny bonus. Czyli białych, hiszpańskojęzycznych imigrantów. Znaczy działanie absolutnie zgodne z konstytucją, która stanowi, że państwo popiera europejską imigrację.

Tak, polityka to brudna rzecz. W czasach kryzysu jeszcze gorsza. A kiedy do tego dochodzi zupełnie realne oczekiwanie poważnych rządów, że wkrótce handel surowcami energetycznymi będzie opierał się wyłącznie na bilateralnych umowach międzyrządowych- to już nikt nie będzie się przejmował zrujnowaniem tego czy innego kraju (skoro sam nie potrafi się bronić- ich problem). Oczywiście najkorzystniejszym dla zainteresowanych wariantem byłaby wojna domowa w Hiszpanii. Choć to oczywiście dość ekstremalne rozwiązanie- czy do niego dojdzie? Zobaczymy. Może tylko pokojowy rozpad.

Przy okazji- rząd tutejszy wczoraj cofnął koncesje na obsługę dwóch linii kolejowych w aglomeracji Buenos Aires. Właścicielem tych koncesji była powszechnie znienawidzona firma TBA. Ich oczywiście skandaliczne zarządzanie było wiadome od dawna, zresztą to sposób nadzoru, remontów i organizacji przewozów spowodował tragiczną katastrofę 3 miesiące temu, w której zginęło 50 osób i 700 zostało rannych. Firma jednak wyglądała na kompletnie nie do ruszenia. Otrzymywała olbrzymie dotacje od rządu federalnego, nie potrafiąc nawet utrzymać w normalnym stanie technicznym lokomotyw. Co więcej, istotna część tej forsy szła na finansowanie opozycji- w mojej opinii po prostu delegatury banksterów z Wall Street. I nagle stał się cud. Rząd wczoraj (czy już przedwczoraj- 24.05.) ogłosił cofnięcie koncesji TBA dwóch linii podmiejskich, które obsługiwali. Podejrzewam, że jest to część umowy. Ktoś zgodził się na zwinięcie parasola nad TBA, co też, bardzo optymistycznie dla Argentyny oznacza koniec kariery politycznej obecnego burmistrza Buenos Aires. Jestem z tego powodu bardzo zadowolony (to tak o prywacie...), zdecydowanie popieram obecną politykę i nie bardzo mam ochotę na zmiany kierunku. Co do własnego rozwoju i inwestowania jest to dość jasne i jeśli Macri zostanie wyeliminowany to mam prawie gwarancję niezłych dochodów z mojej małej fabryczki i bardzo solidnych zysków z dalszych planów. A uważam, że właśnie klimat sprzyjający rozwojowi jest dla kraju dobry.

TBA to jest też charakterystyczny przykład na odzyskiwanie kolejnych fragmentów suwerenności. Więc- zobaczymy. Ja jestem pozytywnej myśli, choć jak zwykle, wszystko ma swoją cenę, a i tak zawsze może wyjść zupełnie co innego.