Ronald Reagan i paru innych- czyli antyamerykanizm po latynosku

Zacznę kontrowersyjnie- uwielbiany przez Polaków Ronald Reagan był zbrodniarzem wojennym w klasycznym tego słowa znaczeniu.

Dowody?- ależ proszę bardzo- w roku 1984 r. (jakże piękna data!) siły zbrojne USA zaminowały porty wNikaragui, jak tez wody przybrzeżne. Było to tak drastyczne łamanie prawa międzynarodowego, że naprawdę brakuje cenzuralnych określeń, a nawet analogii historycznych. Nawet niemiecka „nieograniczona wojna podwodna” w I WS. była z punktu widzenia prawa międzynarodowego znacznie bardziej cywilizowanym posunięciem.

Otóż po pierwsze, USA i Nikaragua nie były w stanie wojny - tyle już pozwala nazwać tą akcję piractwem. Posługiwanie się minami morskimi w czasie wojny jest dopuszczalne - pod pewnymi warunkami - jednym z nich jest publiczna notyfikacja tego - aby chronić żeglugę państw neutralnych. Nie musi to oczywiście być informacja o umiejscowieniu pól minowych, ale ostrzeżenie, że na danym akwenie mogą znajdować się miny. I drugi warunek- posiadanie przez walczące państwo planów pól minowych, aby po zakończeniu wojny możliwa była bezpieczna żegluga. Oczywiście żaden z tych warunków nie został dotrzymany. Mówiąc szczerze, to w procesach norymberskich wieszano za mniejsze sprawy....

Może jednak chwila wyjaśnienia, dlaczego tą sprawę uważam za szczególnie skandaliczną- znów się trzeba cofnąć do historii. Niebezpieczeństwo podróży przez setki i tysiące lat było rzeczą oczywistą- oprócz zagrożeń naturalnych, na szlakach lądowych normą były rozboje, a na szlakach morskich piractwo. Z piractwem ostatecznie się rozprawiła Royal Navy na początku XIX w. Od tego czasu to zagrożenie właściwie znikło (powraca teraz, ale to inny temat). Szlagi żeglugowe stały się bezpieczne (za wyjątkiem czasu wojny, oczywiście) i rzeczywiście w tym zakresie wspólnota międzynarodowa działała. To jest jedyny znany mi wypadek ataku na wolność żeglugi od zakończenia wojen napoleońskich. I zgodnie z prawem międzynarodowym każde państwo ma obowiązek ścigać osoby uwikłane w taki proceder. Cóż- jak widać są równi i równiejsi. Ale wracając do biednej Nikaragui- tak się głupio złożyło, że na minie wyleciał w powietrze statek (nie okręt!) pod banderą ZSRR- więc władze USA miały świetne alibi- widzicie- to są komuniści bo handlowali z ruskimi. To się głupio zapytam- a z kim mieliby niby handlować, skoro USA nałożyło na nich embargo? W ZSRR i demoludach ropy było jeszcze sporo, a kawy zawsze brakowało...

A co chodziło? Przyznam, że nie wiem. Znaczy- USA zawsze traktowały Amerykę Środkową jako swój grajdołek i nie pozwalały na rządy inne niż posłuszne amerykańskiemu ambasadorowi i korporacjom. Właśnie takie rządy zostały zainstalowane (a jakże, interwencją US Army) w Nikaragui jeszcze w latach 30-tych i pozostawały w ręku tej samej rodziny do 1979 roku, kiedy władze przejęła w wyniku powszechnego powstania partia socjalizująco- narodowa, która próbowała odbudować normalne społeczeństwo- w sensie stworzyć klasę średnią inną niż beneficjenci koncesji od władzy (czy my to skądś znamy...).

Po tym, i innych działaniach tego typu (choć te inne można już nazwać skandalicznym imperializmem)- takich jak wysadzenie rurociągu, czy finansowanie terrorystów, rząd Nikaragui (który w międzyczasie wygrał wybory oceniane jako uczciwe) skierował sprawę do Międzynarodowego TrybunałuSprawiedliwości i wygrał ją w całości. Na prośbę o wypłatę odszkodowań usłyszał, że mają się pocałować w d... W następnej kampanii wyborczej CIA dofinansowała opozycję drobną kwotą 50 mln dolarów i na tyle mały i biedny kraj jakoś wystarczyło.

To tylko jeden z przykładów, ale w historii Ameryki Łacińskiej są takich dziesiątki. Bardzo charakterystyczny jest nieudany zamach stanu w Wenezueli w 2002 r. Polecam poczytać- nawet angielską Wikipedię. Znaczy- zamach stanu tak naprawdę był udany, ale Chavez przeżył i formalnie nie zrezygnował z urzędu, a po zaledwie kilku dniach setki tysięcy ludzi otaczających pałac prezydencki oraz jeden z niewielu lojalnych oddziałów wojska zmusiły juntę do rezygnacji. Dalej było ciekawie, bo tym razem już ujawnieni spiskowcy zostali pochwyceni i zaczęli sypać... To właściwie był ostateczny cios dla wpływów USA w tym regionie, choć są wciąż silne- ale cały czas słabną, stąd tak duża relatywna siła dyplomatyczna Brazylii i Argentyny.

Ale nie o tym- w tej samej Wenezueli, już dawno temu, w 1958 roku, wizytował ówczesny wiceprezydent USA Richard Nixon. Tu jest film- propagandowa amerykańska reklamówka, ale chyba nie był tam kochany?

Dlaczego wskazuję to wszystko- otóż rzeczy nie wyglądają tak, jak to widać w mediach (ale odkrycie!). Nastroje antyamerykańskie w Am. Łac. (cóż za głupie określenie- jak Ameryka może być antyamerykańska- ale to chyba jedyne obowiązujące słowo) są tu bardzo mocne i to nie na poziomie rządów- tylko społeczeństwa. Przez 100 lat zwykli ludzie zdążyli zauważyć, że rządy pro-USA to nie rządy dla przeciętnego człowieka, a dla samej władzy, amerykańskich korporacji rolniczych i górniczych oraz amerykańskich banków. Jak się zorientowali, to przestali takich wybierać, skoro przestali, to CIA wybierała ich sama, głupie parę milionów dla paru generałów i sprawa załatwiona. Ale- antyamerykański sentyment cały czas rósł. Naprawdę- to nie jest nastawienie władzy, tylko społeczeństw- w całej Ameryce Łacińskiej (razem z Brazylią, jak sądzę). Oczywiście, normalne rządy, demokratycznie wybrane są także antyamerykańskie.

A teraz- wracając do Nikaragui, w 2006 ponownie został prezydentem wybrany Daniel Ortega- ten sam który rządził w latach 80- tych jako rzekomy komunista. To a' propos jego komunizmu- oprócz odebrania majątków rodzinie Somozy (dyktatorów w latach 35-79) nie było tam żadnej nacjonalizacji, za odszkodowaniem wykupywano niewykorzystane grunty rolne od wielkich posiadaczy i korporacji (tak, również amerykańskim korporacjom wypłacano odszkodowania, kiedy rząd USA rozrzucał miny w nikaraguańskich portach), ziemię tą sprzedano małorolnym i bezrolnym. Można narzekać na brak liberalizmu w takim rozwiązaniu- ale w warunkach biednego rolniczego państwa i koncentracji własności w nielicznych rękach, przy skrajnej nędzy większości- to był prawie skok cywilizacyjny. Włączenie setek tysięcy ludzi w gospodarkę towarowo- pieniężną. To już jest marzenie liberałów. Jak widać sytuacja nie jest taka prosta- przy okazji to „lewicowe”, czyli narodowe rządy zwykle utrzymywały dobre relacje z sąsiadami oraz przeprowadzały deregulację gospodarki- zmniejszały ilość koncesji, dotacji, etc. Rządy „prawicowe”, czyli proamerykańskie dyktatury wojskowe (w uproszczeniu...) zwykle postępowały odwrotnie- koncesje, regulacje, konflikty z sąsiadami, wolny handel z USA i prokorporacjonizm. Jak widać- połączenie nie bardzo mieszczące się w światopoglądzie miłośnika UPR. Ale taka jest rzeczywistość.

I wracając do Ortegi- tu poleję miód na serce wszystkich, którzy uważają, że jestem lewicowcem (pozdrowienia, Rafał!). Po ponownym objęciu władzy Ortega wprowadził interesujący i kompletnie egzotyczny z mojego punktu widzenia program. Otóż każda rodzina wiejska żyjąca w nędzy może otrzymać bon, uprawniający do otrzymania jednej ciężarnej krowy, ciężarnej lochy, sadzonek drzew owocowych, ziarna siewnego i sadzonek zwykłych drzew. Łączna wartość takiego bonu to 2 tys. dolarów, rodzina tak uposażona zobowiązana będzie do zwrotu 20% tej wartości. Jest to oczywiście egzotyczne, to są 3-4 miesięczne zarobki w Polsce i 2-3 miesięczne w Argentynie, ale dla nędzarza w Nikaragui to może być trudny do przeskoczenia próg pomiędzy byciem wiecznym nędzarzem, a awansem na drobnego producenta rolnego. Wyjściem z biedy i życia z dnia na dzień, a byciem drobnym posiadaczem. To jest olbrzymia różnica.

Jestem naprawdę ciekaw jakie będą tego efekty- bo dziś na ocenę chyba jeszcze za wcześnie.

A jak widać, świat nie jest czarno- biały i dla zrozumienia go podstawą jest samodzielne myślenie. Oraz- z zupełnie innej beczki polecam znajomość hiszpańskiego a podkreślę, że (nawet nie wliczając brazylijskiego portugalskiego) jest to najpopularniejszy (od populacji) ojczysty język na świecie (według rożnych źródeł, zgodnie z innymi drugi po mandaryńskim, lub trzeci po angielskim- ale i tak oferuje to większy pluralizm), otwiera zupełnie nowe horyzonty intelektualne i pozwala na spojrzenie na niektóre sprawy z perspektywy innej niż anglocentryczna- która też jest epidemią w Polsce.

Złamany naród

Lekkie oderwanie od spraw bardzo aktualnych. Z prostego powodu- jednak łatwiej się pisze z pewnej perspektywy czasowej. Co do tytułu- nie odnosi się od do Polaków, choć do Polski się powinien odnieść tytuł z dodanym znakiem zapytania.

Otóż Fundacja Republikańska wyprodukowała film (może nie dokładnie oni, ale oni go promują- więc pozostańmy przy tym) „To nie jest kraj dla młodych ludzi”. Już po samym tytule można odgadnąć, że chodzi znów o Polskę.

Generalnie- przyznam się, że filmu nie obejrzałem do końca, chyba nawet nie do połowy- według mnie jest zwyczajnie słaby i nudny. Ale porusza bardzo ważny temat- katastrofy demograficznej spowodowanej przez masową emigrację ostatnich lat (sam jestem w końcu jej częścią...).

Niestety w rzeczywistości trudno o dokładne liczby dotyczące emigracji. Według ostatniego spisu powszechnego w Polsce jest zameldowanych 1,95 mln ludzi przebywających za granicą dłużej niż 6 miesięcy. To jest realny ubytek demograficzny. Można założyć, z prawdopodobieństwem bliskim pewności, że co najmniej 80% są to ludzie w wieku produkcyjnym, i to raczej młodsi oraz, że większość stanowią mężczyźni. Czy coś to komuś przypomina? Mi na przykład typowe straty frontowe.

Dla porównania wziąłem sobie kraj który został ewidentnie złamany przez I wojnę światową- Francję. Najpierw- powszechna opinia głosiła przed I w.ś. o wyjątkowej bitności i wytrwałości francuskiego żołnierza. W roku 1940 okazało się to tylko żałosnym mitem. Co się zmieniło i kiedy?

Były to oczywiście lata 1914-18, czasy bezmyślnego marnowania krwi żołnierzy przed zidiociałych generałów. Znaczy- nie wszystkich, dotyczy to najbardziej generałaNivelle- jeśli można wskazać osobę najbardziej odpowiedzialną za złamanie ducha bojowego Francji- jest to właśnie on, bardziej nawet niż Napoleon Bonaparte, który wplatał Francję w 15 lat wojen z całym światem i niż Ludwik XVI, nieudolnymi rządami i walką o kolonie z Wielką Brytanią doprowadził kraj do ruiny. Nivelle osiągnął znacznie więcej- potrafił złamać ducha bojowego francuskiego żołnierza- przeciętnego poborowego ze wsi, zahartowanego do ciężkich warunków. Sposób dowodzenia w bitwie pod Verdun był taki, że zyskał pewną przychylność zwierzchników, gdyż osiągnął założone cele, a jednocześnie zyskał wśród niższych oficerów i żołnierzy opinię „rzeźnika”. Wobec tych sukcesów, został mianowany naczelnym wodzem wojsk francuskich- złośliwi twierdzą, że zasadniczą rolę odgrywał fakt biegłej znajomości angielskiego i poparcia równie zidiociałych generałów-sojuszników, ale nie czepiajmy się.

Otóż generał Nivelle zorganizował (zapewne razem ze sztabem, ale był w końcu za to osobiście odpowiedzialny) ofensywę wiosną 1917 roku. Jej bezpośrednim skutkiem była śmierć około 30 tys zołnierzy, ok 150 tys rannych i strata 120-150 czołgów bez żadnych osiągnięć taktycznych, o strategicznych nie wspominając- w końcu wojna trwała jeszcze półtorej roku...

Ale co najważniejsze- pośrednim skutkiem tej ofensywy był bunt francuskiej armii. Tej samej która niecałe 3 lata wcześniej była uznawana za najbardziej przepojoną duchem bojowym i zdyscyplinowaną na świecie. 68 z około 120 dywizji odmówiło wykonywania rozkazów. Armia francuska prawie się rozpadła, a przynajmniej całkowicie straciła zapał bojowy. Sytuację uratowało natychmiastowe odwołanie gen. Nivelle i powołanie w to miejsce marszałków Petaina (który potrafił pochylić się nad żołnierzem) oraz Focha (który potrafił planować oraz zdominować brytyjski sztab- także opanowany przez idiotów). W Rosji ta sama operacja, w podobnej sytuacji, w tym samym czasie, się nie udała.

Ale- odrywając się nieco od obrzucania epitetami wodzów Ententy (choć według zgodnych opinii historyków uzasadninymi) należy przedstawić bilans I w.ś. dlaFrancji- a jest on przerażający- na zmobilizowanych 8 mln 410 tys zołnierzy rany odniosło 4 mln 266 tys, zginęło 1 mln 357 tys 800, niestety dalsza rubryka obejmuje zaginionych i w niewoli- 537 tys. Można po prawie 100 latach uznać, że prawie wszyscy zaginieni to zmarli, których ciał nie odnaleziono, ale niestety nie wiadomo jaka część z nich to jeńcy- a chciałem zauważyć, że cytowana przeze mnie strona wygląda znacznie wiarygodniej niż wikipedia.

Zresztą dla obecnych rozważań to nie ma większego znaczenia. Interesujące jest to, że ludność Francji w 1914 wynosiła ok 41 mln., czyli w przybliżeniu tyle ile obecnej Polski.

W takim razie możemy przejść do sedna- straty demograficzne Polski w latach 1990-2012, a zwłaszcza 2004-2008 są porównywalne do strat demograficznych Francji w latach 1914-18. Te drobne różnice nie mają tak dużego znaczenia- ubytek ludności jest w Polsce wyższy, ale istotną część stanowią kobiety- więc tak bardzo to nie zaburza struktury społeczeństwa. Czyli można uznać to za zbliżone. Należy dodać do tego straty rannych i oczywiście battle stress disorder. Bym porównał to do społeczności „wykluczonych” w Polsce. Nie jest to oczywiście bezpośrednia analogia, ale sądzę, że dość bliska. Chodzi o ludzi, którzy nie potrafili z powodu wad fizycznych, niemożności poradzenia sobie z psychiką lub po prostu chorób psychicznych odnaleźć się w aktualnym świecie. Tu tylko szacuję, ale sądzę, że te liczby są podobne. Więc, podsumowując, mamy do czynienia ze „straconym pokoleniem”. Pytaniem bez odpowiedzi jest- czy następne pokolenie będzie lepsze i czy ta walka się już zakończyła. Sądząc po statystykach dzietności i innych takich- wcale nie.

Konkluzja jest wcale smutna- trwa obecnie sytuacja efektami zbliżona do ciężkiej wojny. Żadnych perspektyw na zmianę tej sytuacji nie widać, a demografia pokazuje, że naród polski zanika. Czy można coś z tym zrobić- nie mam pojęcia. Inicjatywy takie jak Fundacja Republikańska coś robią w tym kierunku, ale to chyba sporo za mało, aby powstrzymać złamanie narodu. Pesymistycznie sądzę, że następna próba będzie wyglądać jak kampania 1940 roku, a potem przyjadą innowiercy którzy rozwalą w drzazgi resztki cywilizacji...

Maliwny- kontynuacja

Czyli dalej o tym, jak się prowadzi skuteczną politykę międzynarodową. Od poprzedniego wpisu wydarzyły się kolejne rzeczy. Powtórzę jeszcze raz- nie chodzi mi nawet o zasadność tego sporu, ale o sposób rozgrywania go, czyli prowadzenia polityki. I piszę to, bo jeśli przez przypadek czyta mnie ktoś, kto kiedyś będzie prowadzić politykę w interesie narodowym polskim- to niech właśnie czyta i się uczy. Jak należy to robić, obserwując rząd Argentyny i jak nie należy tego robić- patrząc na rząd JKM.

Nie wskazałem też co było pretekstem do obecnej eskalacji konfliktu- rząd Argentyny zarzucił rządowi Zjednoczonego Królestwa „militaryzację” wysp, wskazując jako przykłady wymianę niszczyciela stacjonującego na wyspach na najnowszy model oraz..... wysłanie tam, służącego w RAF księcia Wilama.

W ostatnim odcinku- rząd Peru zmienił front i „zawiesił” zgodę na wizytę brytyjskiego niszczyciela (tego poprzedniego, wycofywanego z Malwinów) w bazie morskiej w Callao.

W związku z tym brytyjski ambasador w Limie zachował się jak kompletny idiota, wprost zarzucając peruwiańskiemu ministrowi spraw zagranicznych kłamstwo i publicznie rzucając sugestie o podziałach wewnątrz peruwiańskiego rządu w którym, jego zdaniem powinna zwyciężyć frakcja probrytyjska. Już bardziej chyba nie mógł ich obrazić. Jedynym ratunkiem dla brytyjskich interesów w Peru by było odwołanie tegoż ambasadora zanim wyrzuci go rząd peruwiański. Oczywiście zobaczymy- ale to pokazuje jak bardzo dyplomacja anglosaska nie rozumie, że USA i UK już nie mają monopolu na rozgrywanie świata, a nawet tak słabe państwa jak Peru już mogą im się postawić- dzięki nowym, silnym sojusznikom- takim jak Brazylia i współpracy latynoskiej- za czym stoi Argentyna. Najwyraźniej brytyjczycy już popadają w histerię. Toczy się naprawdę ostra walka dyplomatyczna, która wygląda z boku trochę jak walka Dawida z Goliatem, a trochę jak „negocjacje” białych osadników z tubylczymi wodzami w Afryce, Amerykach i Oceanii. Brytyjczycy najpierw ignorowali przeciwnika (zresztą brytyjskie media nadal sprawy nie zauważają), a tymczasem jak zaczęli otrzymywać kolejne celne i przemyślane ciosy to wpadają w panikę i pogrążają się jeszcze bardziej nie wiedząc co robić.

Wczoraj ogłoszono, że RAF przeniósł księcia Wiliama z Malwinów. W ramach „normalnych ruchów kadrowych” oczywiście, ale w całej Ameryce Łacińskiej zostało to oczywiście odczytane jako strategiczny sukces Argentyny- więc oczywiście to skonsoliduje jeszcze bardziej południowoamerykański sojusz i jeszcze bardziej utrudni Zjednoczonemu Królestwu jakiejkolwiek ruchy, a na dłuższą metę może spowodować wręcz utratę całych rynków i możliwości inwestycyjnych. Kolejny strategiczny błąd.

Dziś dla odmiany rząd argentyński ogłosił, że zrealizował pomysł, który jest genialny w swej prostocie i celności. I uderza w sam środek Byłego Imperium, oraz aktualnego też.

Otóż dziś minister spraw zagranicznych Argentyny poinformował, że wysłano informacje do nadzoru finansowego i komisji papierów wartościowych UK i USA informacje, że pięć spółek naftowych, notowanych w Londynie prowadzi, w opinii argentyńskiego rządu (podzielanej przez prawie wszystkie państwa Am.Poł) „nielegalne prace wydobywcze”. Razem z tą informacją padło zapytanie czy spółki te w swoich sprawozdaniach giełdowych poinformowały akcjonariuszy o ryzyku politycznym z tym związanym. Minister oświadczył, że co prawda wszystkie spółki są notowane w Londynie, ale zawiadomiono też nadzór USA, w razie, gdyby się chciały przenieść. Ale to nie koniec.... Razem z tym uprzejmie się też zapytano, czy o tym samym ryzyku swych akcjonariuszy poinformowały banki finansujące te operacje- dalej rząd uzasadnia, że gdyby rząd argentyński hipotetycznie pozwał te banki na gruncie argentyńskiego prawa, mogłoby to doprowadzić do konieczności zapłaty znacznych odszkodowań, do zajęcia całego ich majątku w Argentynie włącznie. Tak jak spółki naftowe są relatywnie niewielkie, tak mówimy o dość drobnym, ale jednak uderzeniu w największe anglosaskie banki.

A przede wszystkim- to rząd Argentyny broni drobnych akcjonariuszy przed nierzetelnością zarządów. Oraz dalej- to jest naprawdę poważna groźba. Kto uważa, że, jeśli taka operacja by się udała, nie zostanie powtórzona jakimś innym kraju latynoskim ręka w górę. Nikt nie podniósł?

A patrząc na skuteczność tego rządu- by się udała....

Więc na dziś mamy sytuację następującą- Wielkiej Brytanii ubywa sojuszników i umacnia się sojusz jej wrogów. Argentyna może twierdzić, że zrealizowała jeden ze swoich celów taktycznych, a „pole bitwy” przeniosło się do Londynu. Rząd UK nie odniósł w tym konflikcie żadnego, nawet drobnego sukcesu, a cała awantura może zostać sfinansowana przez brytyjskie i amerykańskie banki, zresztą pewnie jak zwykle rachunek dostanie podatnik, nie argentyński bynajmniej...

Rozstrzygniecie konkursu i parę smutnych wniosków

Zacznę od tego, że jestem straszliwie rozczarowany, choć potrzebny mi projekt mam (od ponad tygodnia tak naprawdę), ale zwyczajnie nie wiedziałem co napisać, za co oczywiście zainteresowane osoby przepraszam.

Otóż planowałem umieścić publicznie, po prostu dla uczciwości inicjały wszystkich osób które przysłały wstępne koncepcje, tym osobom opisać zwycięski projekt i tyle- aby wszyscy byli spokojni o wykorzystanie swojej pracy i twórczości. Z racji poniższej oceny wyników zaniechałem publikacji nawet inicjałów autorów i nie będę ujawniać żadnych ich danych.

Zgłosiło się do konkursu kilkanaście osób, formalnie o bardzo wysokich kwalifikacjach (a nawet mocno overqualified) do tego typu zlecenia, z czego wstępne koncepcje przysłały 3 osoby.

Zastanawiałem się zaledwie nad jednym z nich i po zastanowieniu doszedłem do wniosku, że to nie jest to. Pozostałe dwa były prawie identyczne- choć zrobione przez różne osoby. Bynajmniej nie dlatego, że ktoś kopiował czyjś pomysł, tylko z bardzo prostego powodu- było to pójście po najmniejszej linii oporu i narysowanie czegoś co się rzucało jako pierwszy możliwy pomysł. Rozumiem, że ktoś nie wpadł na żaden ciekawy pomysł, wysłał co bądź- a może się uda, ale przyznam, że to trochę już prawie mnie obrażało, a dokładniej było to marnotrawstwo czasu.

Ale do wszystkich autorów projektów już wysłałem maila w którym również opisałem zaakceptowany projekt, aby nie było żadnych wątpliwości co do rozwiązania, w tym również braku nawet inspirowania się ich pracą.

Dla dalszego wyjaśnienia- skąd się wziął projekt? Otóż popijałem sobie piwko ze znajomym Argentyńczykiem, który wykształcenia kierunkowego żadnego nie posiada, ale robił i naprawiał trochę różnych gadżetów. I otóż tenże znajomy, kiedy opisałem mu problem, po 10 minutach zastanawiania się- po prostu powiedział mi jak to powinno wyglądać. Wróciłem do domu, rozrysowałem, zleciłem budowę i jest to co najmniej bardzo dobre, by nie powiedzieć genialne. Przy okazji mu się zrewanżuję i tyle

To tyle. Przy okazji- pod ogłoszeniem o konkursie oczywiście pojawiły się sugestie, że w Argentynie nie można znaleźć ludzi mających pojęcie o designie przemysłowym, czy że proponuje jakieś obraźliwie śmieszne pieniądze. Więc informacja dla wymądrzających się nieuków- argentyńska armatura sanitarna, nakrycia stołowe, a częściowo i meble to są rzeczy, które w swych kategoriach są właśnie najdroższe w południowej Europie, w mniejszym stopniu też w zachodniej i USA- ze względu na design właśnie.

A stawka za pół godziny pracy + pomysł chyba jednak nie była taka zła?

Przechodząc do filozofowania- jest to, jak sądzę, skutek tego, że ostatnie czasy, kiedy w Polsce projektowano wyroby przemysłowe to były lata 70-te i to akurat były siermiężne paskudztwa socmodernistyczne. Od 30 lat tego typu praca w Polsce jest jedynie epizodyczna i odtwórcza lub polega na uzupełnianiu szczegółów w koncepcjach wypracowanych gdzie indziej. Zwyczajnie- w Polsce praktycznie nie ma ludzi, którzy by się takimi rzeczami zajmowali na co dzień. I to jest smutne- ale niby dla kogo mieliby pracować? Nie ma wielu polskich przedsiębiorstw wystarczająco dużych, aby prowadziły samodzielne ośrodki badawcze, testowe i projektowe. Są jedynie filie zagranicznych koncernów, które to podstawy projektu opracowują u siebie, polskich inżynierów spychając do roli „kreślarzy”. Każdy, kto mówi o sprywatyzowanej na rzecz „ponadnarodowych” (piszę w cudzysłowie, bo zawsze jakiś kraj pochodzenia i właśnie określania podstaw rozwoju firmy jest) koncernów, a jednocześnie o budowie gospodarki opartej na wiedzy i wytwarzaniu kapitału intelektualnego (czyli dużej wartości dodanej i zamożności)- popada w sprzeczność.

Zdecydowanie rację ma prof. Rybiński, ubolewając, że w Polsce nie ma żadnej firmy, która by była innowacyjnym liderem światowym, w jakiejkolwiek, nawet egzotycznej branży, ale o dużej wartości dodanej.

I dlatego też, mimo tego, że uważam wolny handel i prywatną własność za podstawę dobrobytu, oceniam, że zastosowanie w stosunku do obecnej Polski pomysły Janusza Korwin- Mikkego co prawda już by nie doprowadziły do żadnej katastrofy- mleko się wylało, niedużo więcej się da spieprzyć, ale zakonserwowały obecny poziom cywilizacji na długo (przy poziomie życia oczywiście spadającym z powodu peak oil), bez żadnych szans na wzrost.

Malwiny

Czyli wyspy na południowym Atlantyku, w okolicach północnego Atlantyku szerzej znane pod nazwą Falklandów. Trochę wystających z morza bezwartościowych i nieurodzajnych skał, zamieszkałych przez ok 3 tys osób- czyli tyle, ile w większej polskiej wiosce. Jednocześnie przekonanie o przynalezności tych wysp do Argentyny jest chyba jedyną kwestią polityczną łączącą wszystkich argentyńczyków. Same wyspy nie mają większego znaczenia (choć mozliwe jest w ich okolicach trochę ropy- co oczywiście znaczenie już ma), ale znaczenie ma duma narodowa i wyzwalanie się od wpływu obcych mocarstw na sprawy wewnętrzne.

A to co się obecnie dzieje tutaj, wbrew pozorom ma znaczenie dla całego świata- jak w soczewce jest widać zmieniający się układ sił na świecie. Jak zwykle dygresja- XX-wieczna historia Argentyny to historia państwa zbyt dużego i odległego, aby je całkowicie podbić lub zdominować, a jednocześnie zbyt słabego, aby samodzielnie oprzeć się rozgrywkom mocarstw. I gdy te mocarstwa były osłabione lub zajęte gdzie indziej, dzięki lokalnym elitom ten kraj ruszał do przodu i to zwykle w oszałamiającym tempie. Takie czasy znów mamy teraz, USA najpierw zajęte wojną w Afganistanie i Iraku, a obecnie już bardzo wyraźnie słabnące tracą możliwości nacisku na kraje Ameryki Południowej i rozgrywania ich przeciwko sobie. Po zmianie w Argentynie w 2002 zawiązał się bardzo silny sojusz argentyńsko-brazylijski, który oficjalnie tworzy jakieś regionalne organizacje, ale od nieoficjalnej strony, konsekwentnie ruguje wpływy USA z kontynentu. I robi to z zabójczą skutecznością. Międzynarodowego Funduszu Walutowego już tu nie ma. Chyba nawet zlikwidowali wszystkie biura, bo olbrzymia większość (a może wszystkie) południowomarykańskie rządy poinformowały, że nie zamierzają w żadnym wypadku korzystać z ich usług. W ciągu ostatnich lat kolejne rządy zrywały, lub zaprzestawały respektowania umów o wspólpracy militarnej i wywiadowczej z USA, a także przestawały „współpracować w zakresie zwalczania przemytu narkotyków”. Drobne wyjaśnienie- po zszarganiu sobie opinii przez CIA, w czasach Reagana ciężar utrzymania dominacji w Am. Łac przez USA przesunięto na DEA (Drug Enforcement Agency)- krótko mówiąc, zamachy stany organizowano pod płaszczykiem walki z narkotykami. Teraz to się zmienia- jakoś zamachów stanu zdecydowanie ubyło, choć prawdą jest, że mniejsze państwa regionu napotykają na pewne granice swojej samodzielności.

I tu wracamy do naszych wysepek, ale znowu do głębokiej historii. W 1833 roku, kiedy wyspy te miały spore znaczenie strategiczne (jako baza wielorybników i bezpieczny port po opłynięciu przylądka Horn), brytyjska eskadra przybiła do brzegów wyspy i kazała zdjąć argentyńską flagę i zawiesić brytyjską. Argentyński dowódca odmówił i jego oddział został właściwie nie tyle pokonany, co rozbrojony- wobec olbrzymiej dysproporcji sił. Oczywiście żadnego stanu wojny nie było- Anglicy zwyczajnie przypłynęli i zajęli kawałek suwerennego kraju. Coś jak amerykańskie „operacje pokojowe”. Zresztą kilka lat później w 1845 roku Anglicy i Francuzi blokowali przez 5 lat potr w Buenos Aires- ot, tak sobie, bo im się nie podobał argentyński prezydent i komora celna w Buenos Aires.

Możemy już wrócić do współczesności- oczywiście dziś większość populacji wysp to brytyjczycy (i z nowej imigracji- rosjanie- oni są wszędzie), więc kwestia zwrotu wysp jest delikatna i skomplikowana- rząd JKM stoi na stanowisku samostanowienia mieszkańców, którzy jednak wolą mieszkać w UK niż w Argentynie (ja osobiścię wole odwrotnie, ale jestem raczej nietypowy...), więc na drogę obustronnie dobrowolnego rozwiązania politycznego nie ma co liczyć. Więc z okazji 30 lecia wojny na Atlantyku Południowym (jak to się tu nazywa) trwa eskalacja konfliktu.

Najpierw rząd argentyński ogłosił, że statki pływające pod banderą Wysp Falklandzkich są rejestrowane nielegalnie, wobec czego nie będą wpuszczane do portów (ponieważ nie ma takich wysp- są Malwiny, część argentyńskiej prowincji Tierra del Fuego). Z tym stanowiskiem się zgodziła Brazylia i pozostałe państwa Am. Poł. To było jeszcze mało bolesne, choć celne uderzenie. W odpowiedzi Brytyjczycy zachowali się po staremu, tylko właśnie zapomnieli, że zmienił się układ sił. Wysłali swój najnowszy niszczyciel. Tym razem jednak nie do Buenos Aires, a tylko na wyspy. Odbyło się w Buenos parę demonstracji prowojennych (wyspy do dla argentyńczyków sprawa honoru, a to nie żarty), na szczęście La Presidenta jak zwykle umiała lawirować i z wielką pompą ogłosiła, że.... wysyła petycję do ONZ o rozstrzygnięcie sprawy.

W międzyczasie zawieszono wszystkie połączenia na wyspy. Opierało się tylko tracycjnie nieprzyjazne Argentynie Chile, ale po odmowie zgody na przeloty nad terytorium argentyńskim zawieszono ostatnie cywilne połaczenie lotnicze  Nie zawieszono, jest to jedyne cywilne połączenie, które pozostało i chroni je umowa pomiedzy Argentyną i UK z 1999 r. Nie udziela za to zgody na żadne loty czarterowe. Loty na wyspy wykonywał już tylko wykonuje jeszcze RAF- z baz w Anglii... to tak coś koło 20 godzin lotu z międzylądowaniami. Następnie Argentyna odmówiła wpuszczania statków, które w ogóle w czasie rejsu zawijały na wyspy. Tym razem także Chile się przyłączyło- o Brazyli i Urugwaju oczywiście już nie wspominam. To było już potężne uderzenie. Faktycznie pozbawiło wyspy w całości dochodów z turystyki (na południowej trasie wycieczkowce obowiązkowo zawijają do Ushuaia- każdy chce zobaczyć „miasto na końcu świata, a na wyspy tylko niektóre- więc teraz ani jeden....) , poza tym na wyspach już brakuje świeżych warzyw (tam nie rosną...), a nawet jajek.

Tym razem nie brytyjski rząd, tylko prasa dolała oliwy do ognia. Największa (a tak naprawdę jedyna) gazeta na Malwinach zamieściła na pierwszej stronie zdjęcie La Presidenty z podpisem w stylu „ta k...”. Cóż- publiczne obrażanie kobiet to jest rzecz, która się nie mieści w głowie żadnego macho. Tu kolejna drobna dygresja- jakiś czas już temu, kolega się spóźnił na spotkanie i taką historyjkę mi opowiedział- otóż w metrze, jakiś po prostu menel wyzywał dość ordynarnie swoją żonę/kobietę- podobnego towarzystwa zresztą. Pasażerowie, po uprzedzeniu, że tak nie należy, zwyczajnie go obezwładnili, zatrzymali pociąg(!) i oddali delikwenta policji. W obliczu takich zwyczajów, chyba nikogo nie dziwi, że zastrajkowali dokerzy. Ogłosili, że nie będą obsługiwać żadnych statków pod brytyjską banderą, ani należących do brytyjskich kompani pod tanimi banderami. To musi boleć... A należy przypomnieć, że Argentyna nic nie potrzebuje z UK, za to UK argentyńskiego zboża i soi, jak najbardziej. Cóż XIX, a nawet XX wiek się skończyły, ale niektórzy jeszcze tego nie zauważyli.

Wracając do sprawy- następnie nastąpił dość zaskakujący ruch, Cristina zaproponowała wznowienie połączeń lotniczych na wyspy. I to z Buenos Aires! Zastanawiając się o co chodzi- w tym jest metoda. Jeśli jedynym wyjściem na świat będzie Buenos- to w rzeczywistości Argentyna będzie miała wobec wysp taką przewagę jak Rosja z gazem wobec Ukrainy. Rząd brytyjski pewnie to rozumie, ale jak ma odrzucić tak wspaniałomyślna propozycję- jak w oczach świata (przynajmniej hiszpańskojęzycznego) jest „podżegaczem wojennym”?

I tak się robi politykę...
Update- nowe informacje, pojawiły się po napisaniu posta.
Rząd peruwiański ogłosił, że odmawia zgody na wpłynięcie brytyjskiego niszczyciela, który miał odbyć kurtuazyjną wizytę od najbliższego wtorku (więc okręt już jest w rejsie i zapewne będzie miał problemy z zaopatrzeniem po drodze) oraz, że prazydent Peru, Z POWODU NIEUZNAWANIA PRZEZ UK UZASADNIONYCH ROSZCZEŃ ARGENTYNY WOBEC MALWINÓW, odwołuje zaplanowaną wizytę w Londynie i nie będzie się tam wybieral w przewidywalnej przyszłości, a zamiast tego- wybiera się do Buenos Aires.
Dla drobnego wyjasnienia- Peru jest dość słabym państwem i w znacznym stopniu uległym wobec obcych nacisków- więc po tym wyraźnie widać, kto ma siłę.
A jak też widać- ta zimna wojna Wielką Brytanię kosztuje coraz większe pieniądze, Argentyna kolejne dość mocne uderzenia wykonuje bez kosztów i strat, dyplomacją i handlem. A też przypominam, że rząd UK jest uzależniony od pożyczania pieniędzy- znaczy to wszystko robi na kredyt, a tutejszy nie tylko nie pożycza, ale i spłaca gigantyczne długi.
Więc jeszcze raz- i kto tu jest mocarstwem i potrafi prowadzić politykę? Patrząc na to, zaczynam mieć przeczucie, że UK zacznie lobbować w ONZ za rezolucją oddającą Argentynie wyspy....

Transport po Peak Oil- Polska

Kol. Słomski zadał pytanie jak ma wyglądać zwiększanie efektywności transportu indywidualnego, którego konieczność wynika oczywiście z kurczących się zasobów paliw kopalnych.

Otóż mogę opisać to dość prosto, choć zajmie to więcej niż komentarz, opisać to co zwyczajnie widzę przez okno. Otóż dla jakiś 70% mieszkańców Argentyny posiadanie samochodu jest to pomysł całkowicie pozbawiony sensu. Dlaczego? Po prostu- z jednej strony struktura miasta zdecydowanie pozwala na wygodne przemieszczanie się pieszo- jest to zwarta, wysoka zabudowa, a z drugiej chyba całkowity brak przepisów określających przeznaczenie zabudowy- więc fabryki istnieją obok biur i budynków mieszkalnych- i jakoś nikomu to nie przeszkadza. Komunikacja publiczna istnieje i ma się w miarę dobrze, choć w godzinach szczytu dość blisko przypomina tokijskie metro- zresztą na chyba dwóch liniach jeżdżą właśnie z Tokio wagony.

Ale i korzystanie z komunikacji publicznej nie jest specjalną koniecznością. Czas tu przejść do opisu urbanistyki- otóż, jak zresztą wszystkie kolonialne hiszpańskie miasta, Buenos Aires jest zbudowane na regularnej siatce ulic, krzyżujących się pod kątem prostym, zabudowa jest zwarta, nie ma zarówno odstępów między budynkami jak też krzaków i „trawników”. Są za to parki, niewielkie ale całkiem przyjemne. Przez to miasto jest obszarem maleńkie. No dobrze- tylko Capital Federal, czyli właściwe Buenos Aires, w którym mieszka 3 mln mieszkańców (w całej aglomeracji 13 mln, ale od strony urbanistyki wygląda to tak samo. Więc, tenże Capital Federal ma powierzchnię zaledwie 202 km2 (dla porównania- Warszawa to jest 517 km2), a większa część biznesu w Argentynie jest tu skoncentrowana lub ma przedstawicielstwa. Czyli odpowiadając na jedno z zasadniczych pytań- jak ma wyglądać praca choćby przedstawiciela handlowego- otóż w dobrze rozplanowanym mieście, wystarczą własne nogi (jeśli sam mam do pokonania odległość nie większą niż tak z 1/3 miasta- to idę pieszo). Jeśli samochód jest naprawdę potrzebny (rzadko) to istnieją niezliczone taksówki i agencje wynajmu z kierowcą (tzw. remis). Efektywnie- klasa średnia samochodów innych niż do pracy nie posiada (bo to nie ma sensu), biednych nie stać, a klasa wyższa właśnie się posiadaniem samochodów odróżnia (bo lubi)-choć dzięki temu, że samo posiadanie samochodu nie jest koniecznością, a jedynie wyznacznikiem statusu, samochody te są mniejsze i oszczędniejsze nie nawet europejskie, o USA nie wspominając.

Rozsądnym rozwiązaniem jest ewentualnie zakup motocykla lub nawet roweru (zwłaszcza z wspomaganiem elektrycznym)- jakby problem paliwa jest znacznie ograniczony lub zlikwidowany, przy zachowaniu prędkości i elastyczności przemieszczania się.

OK- nastepnym pytaniem oczywiście jest kwestia transportu towarów, w szczególności żywności. To również w tym wypadku nie jest specjalnie wymagająca energetycznie rzecz. Buenos Aires, tak się składa, że leży nad jedną z największych na świecie rzek (i pod względem ilości transportowanej żywności- chyba największą), więc transport nie jest problemem. Byłby jeszcze mniejszym, gdyby rządy neoliberałów nie zdemolowały transportu kolejowego. Ale nawet, kosztowny energetycznie, transport drogowy jest tu bardzo wydajny. Oczywiście, w wypadku żywności i tak ładunek zajmuje zwykle całą ciężarówkę, ale tutaj przy drobnicy zawsze się kombinuje ładunek całej ciężarówki. Od tego są firmy logistyczne- czyli patrząc z punktu wydatku energetycznego- garść ludzi (jedzenie+dom+dojazdy lokalne) dba o to, aby dziesiątki, czy setki ciężarówek (czyli 10 ton do wymiany co 1 mln kilometrów i 30 litrów diesla na 100 km+ to samo co przy logistyku) działało jak najwydajniej.

To jest pewien opis kraju po peak oil. Dość optymistyczny, ale nie zapominajmy o paru drobiazgach. Po pierwsze- Argentyna jest producentem ropy, w ilościach nieco mniejszych niż krajowe zużycie. Po drugie- co powszechnie wiadomo- jest gigantycznym producentem i eksporterem żywności (samej soi to jest około 50 mln ton rocznie- czyli np. 100 kg rocznie na każdego mieszkańca UE, czyli dużo więcej niż przeciętny Polak jada mięsa i wędlin- zresztą też robionych z soi). Po trzecie i najważniejsze- Argentyna obecnie spłaca długi zaciągnięte w latach 90-tych (czyli czasach polityki neoliberalnej). Jest to, z punku widzenia makroekonomii, sposób subsydiowania państw drukujących pieniądze- czyli USA, GB i Eurozony. A od strony energetycznej- haracz jaki spłaca Argentyna, aby państwa Północy mogły jeszcze chwilę pobalować.

Czyli- w pewnym zakresie podsumowując odpowiedź na pytanie kol. Słomskiego- paliwa kopalne nie są tak bardzo potrzebne do działania nowoczesnego państwa- tylko pod paroma warunkami- niestety dla Polski te warunki wyglądają tak, że Argentyna ma potencjał energii odnawialnej 10, a może i 100 razy większy niż Polska oraz, ze względu na sposób zabudowy i poziom urbanizacji znacznie niższe koszty energetyczne rozwoju.

Wracając jeszcze do transportu- właściwie wszystkie samochody tutaj są przystosowane do napędzania benzyną lub alkoholem, lub też mieszaniną w dowolnych proporcjach (to jest wymuszone przez przepisy brazylijskie- handel jest spory) a większość także gazem ziemnym (zresztą ten gaz pochodzi w istotnej części z wysypisk śmieci-o tym dalej). Czyli- dalej potencjał redukcji zużycia paliw kopalnych jest istotny. I to właśnie jest podstawą dla oceny, który kraj jak będzie funkcjonował. Argentyna w znacznej części wyprzedziła to, co dopiero nastąpi w krajach zachodniej cywilizacji- oczywiście przez zapaść długu. To teraz następuje w Grecji, wkrótce w Portugalii, następnie zapewne we Włoszech i Hiszpanii. Gdzieś dalej w łakomczuszku będzie Polska. Sama zapaść jest dla klasy średniej bardzo nieprzyjemna- stąd ja uznałem, że lepiej ją ominąć i od razu znaleźć się po drugiej stronie i to w kraju, który ma największe szanse na szybkie odbicie- co zresztą udowodnił.

Czyli- wracając do zasadniczego pytania kol. Słomskiego (któremu zapewne chodziło głównie o Polskę)- każdy orze jak może. Można i należy się spodziewać wojen celnych i handlowych. Każde państwo będzie starało się bronić swoich zasobów energii i wykorzystać ją jak tylko to będzie możliwe. Co prawda- w wypadku Polski, przy rządzącej mafii byłych służb, jest to spory znak zapytania. Służby mają wystarczająco odwagi i możliwości skazania na głód i nędzę większości mieszkańców kraju. Czyli- optymistycznie należy oczekiwać praktycznego braku paliw płynnych, wystarczającej ilości żywności i reglamentacji gazu ziemnego oraz oczywiście blackoutów. Z tego należy coś złożyć działającego. Trudne wyzwanie, ale możliwe.

Polska kolej- czyli drucik, taśma klejąca i przepalone żarówki

W komentarzach do poprzedniego wpisu o katastrofach kolejowych pojawił się link do wielce ciekawej dyskusji o katastrofach kolejowych w Polsce- w znaczniej części poświęconej tej ostatniej.

Dyskusja najwyraźniej jest prowadzona głównie przez fanów kolejnictwa, jak też ludzi pracujących na kolei. Obraz jaki się z tego wyłania jest dość przerażający. Przede wszystkim- już przy poprzednich tego i podobnego typu zdarzeniach- w zeszłym roku ktoś pisał w tym wątku, że prędzej, czy później musi dojść do poważnej katastrofy i wtedy może coś się zmieni, a prawdopodobnie też nie.

Ale- co jest takiego przerażającego w tym opisie? Otóż właśnie opisywana nagminność używania sygnałów Sz. O co chodzi? W dużym uproszczeniu- nazwa już trochę tłumaczy Sz- Sygnał Zastępczy, czyli układ świateł (semafora) zastępujący każdy inny. W pewnym sensie jest to odpowiednik „migającego żółtego” na drodze i tak, jak na drodze należy się wtedy stosować do innych przepisów- które w wypadku kolei zasadniczo oznaczają polecenia dyżurnego ruchu- co właściwie można porównać do kierowania ruchem przez policjanta w takim wypadku.

To jest proste, dalej właściwie też. Otóż, w ramach modernizacji sieci kolejowej w Polsce wydaje się sporo pieniędzy- w tym także na systemy sterowania ruchem i co? I nic. Sterowanie ruchem się modernizuje, a potem nie konserwuje i nie naprawia tych urządzeń- z braku pieniędzy. Ktoś na przywołanym forum wspominał, że gdzieś w Polsce zepsuł się elektroniczny moduł w tymże sterowaniu- urządzenie wartości kilku tysięcy złotych- czyli w porównaniu do całości- wartość śmieszna. I co? I nic. Przez co najmniej kilka miesięcy zautomatyzowane sterowanie ruchem nie działało- i oczywiście, jakżeby inaczej- cały ruch pociągów był oparty o Sz. W 2001 roku, na stacji Gdynia Główna (w końcu jeden z większych węzłów w Polsce!) spaliła się stacja przekaźnikowa- i co? I nic- przez następne 8 lat!!! ruch opierał się o Sygnał Zastępczy. Przepalona żarówka- sygnał zastępczy, wymieni się za rok, bo teraz są pilniejsze wydatki.

To wszystko nie jest problemem- do czasu, aż uświadomimy sobie, że ręczne sterowanie ruchem wymaga obiektywnie znacznie więcej pracy dyżurnego ruchu. Pracy wykonywanej rutynowo, ale przy olbrzymiej odpowiedzialności, więc w napięciu. Można pytać- i co z tego, skoro za to mu płacą. Otóż nie płacą- płacą za nadzór sterowania automatycznego, co przede wszystkim zajmuje znacznie mniej czasu. A jak z powodu żarówki ten system nie działa miesiącami lub latami? Kogo to obchodzi?

Można się zapytać- kogo powinno to obchodzić. I teraz najciekawsza część odpowiedzi. W organizacji kolei jaka jest w Polsce- nie powinno to obchodzić nikogo. I nie obchodzi. Polskie Linie Kolejowe, czyli właściciel infrastruktury jest zainteresowany zwiększaniem liczby pociągów i maksymalnej dopuszczalnej prędkości- bo na tym zarabia. Być może, dla określonych prędkości muszą istnieć jakieś systemy sterowania ruchem, ale na pewno nie muszą działać. Więc istnieją i nie działają. Spółki przewozowe są zainteresowane jak najniższymi opłatami za infrastrukturę i brakiem spóźnień ze swojej winy (wbrew pozorom naprawdę są zainteresowane). Nikt nie jest zainteresowany utrzymaniem bezpieczeństwa na nowoczesnym poziomie.

Teraz jest zasadnicze pytanie- czy ktoś chce zmiany tej sytuacji- odpowiedź brzmi- w dzisiejszym systemie nikt. Czy coś można z tym zrobić- moim zdaniem- własność linii i pociągów powinna wrócić w jedne ręce. Czy będą prywatne, czy państwowe to inna sprawa. Ale patrząc na poziom zapaści infrastruktury, przy jednoczesnych olbrzymich inwestycjach w nią- widzę, że dzisiejsze rozwiązanie nasuwa tylko jedno pytanie- czy to była głupota, korupcja czy sabotaż?

A tymczasem w Argentynie....

Dla niewtajemniczonych- po złodziejskiej prywatyzacji lat 90-tych sytuacja infrastruktury kolejowej jest jeszcze gorsza niż w PL. Dwa tygodnie temu podmiejski pociąg w godzinach porannego szczytu nie wyhamował na stacji końcowej- 51 ofiar śmiertelnych, ponad siedmiuset rannych.

Dziś zrezygnował minister transportu i powołano nowego. Zrezygnował z przyczyn zdrowotnych, zresztą autentycznych, właśnie wyszedł ze szpitala po ciężkim zawale, który miał tydzień temu. Dobrze, że przynajmniej opieka zdrowotna jest tu dość wysokim poziomie, bo biedaczek ma sądowy zakaz opuszczania kraju w związku ze śledztwem (choć przecież zawiodły tylko hamulce pociągu). Więc dzisiejsza manifestacja za renacjonalizacją kolei była dość rachityczna- w przeciwieństwie do trwającej właśnie demonstracji poparcia dla La Presidenty- ot, tak z okazji Dnia Kobiety Pracującej, jak się tu 8 marca nazywa. Wyobrażacie sobie taką manifestację w Polsce?

O dwóch katastrofach- czyli chłopcy w krótkich spodenkach a La Presidenta

Jakoś tak się wydarza, że pomiędzy Polską a Argentyną jest tak wiele zbliżonych wyzwań i podobieństw, że życie wciąż dostarcza niesamowitego materiału porównawczego, a wręcz materiału na historię alternatywną.

Tak się nieszczęśliwie zdarzyło, że w krótkim odstępie czasu w Argentynie i w Polsce wydarzyły się sporego rozmiaru katastrofy kolejowe. W obu wypadkach praprzyczyną zapewne było naciąganie zasad bezpieczeństwa- spowodowane opartą na podobnych zasadach i podobnie bez głowy przeprowadzoną prywatyzacją prowadząca do chaosu organizacyjnego i postępującego rozkładu infrastruktury. Powiedzmy- w Polsce prywatyzacja nie była dokończona, ale w Argentynie się odbywa, praktycznie w całości i stan kolei można określić jako zawał. Jak widać sytuacja w Polsce nie jest tak odległa. Dla wątpiących polecam lekturę – przecież to brzmi jak fragment scenariusza „Mad Maxa”

Ale- gdzie jest zasadnicza różnica?

W reakcji rządu. Co prawda zarówno w Polsce, jak i w Argentynie ogłoszono 2-dniową żałobę, ale na tym podobieństwa się kończą. Po pierwsze- w Argentynie to była pierwsza tego typu katastrofa, w Polsce były w zeszłym roku bodaj 4 podobne z czego chyba tylko jedna dość poważna i tragiczna.

Następnie- zaraz po katastrofie argentyński rząd przejął- tymczasowo, na 15 dni (co może i pewnie zostanie przedłużone) zarządzanie tą linią kolejową. Po prostu- w celu uniemożliwienia zatarcia dowodów- a jednocześnie La Presidenta przeprosiła użytkowników za mogące nastąpić zmiany rozkładu jazdy i opóźnienia (a tą linią codziennie dojeżdża do pracy kilkadziesiąt, jak nie kilkaset tysięcy ludzi).

To tymczasowe przejęcie zarządzania musiało zostać zatwierdzone przez sąd- i zostało. Tylko sądy tutaj to nie jest kolejna agenda rządu i służb, tylko w miarę autentyczne instytucje (oczywiście sporo się da załatwić pod stołem- ale nie w takiej sprawie).

Znacznie ciekawiej było dalej. W obu krajach się rozpoczęło śledztwo- i moja własna opinia- w Argentynie zostanie ono przeprowadzone uczciwie. Prawdziwa przyczyna będzie publicznie znana, jeśli tylko da się ją ustalić. Co do Polski- niestety znam sposób działania prokuratury- możliwe, że przyczyna będzie znana, jeśli zawiodły pionki, jeśli maszynista zasnął, albo ktoś sfałszował protokół wymiany semafora- czy coś takiego. Zresztą już (według BBC) przedstawiono zarzuty dyżurnemu ruchu.

W Argentynie jeszcze nikomu nie przedstawiono żadnych zarzutów. Nikt tu nie twierdzi, że śledztwo w sprawie katastrofy kolejowej da się załatwić w 3 dni. Za to sąd już wydał zakaz opuszczania kraju dla prezesa tejże spółki kolejowej (jednego z najbogatszych ludzi w Argentynie!) oraz dla ministra transportu i paru innych osób. Przekładając to na polskie realia- wyobraźmy sobie sąd wydający taki zakaz dla np. Jana Kulczyka, czy Ryszarda Krauze i JEDNOCZEŚNIE, w tym samym postanowieniu, dla ministra transportu w urzędującym rządzie Jarosława Kaczyńskiego. W celu ustalenia naprawdę odpowiedzialnych za katastrofę kolejową. OK- w Argentynie istniał pewien nacisk społeczny na uczciwe działanie (a nawet nieuczciwe rozprawienie się z obecnymi koncesjonariuszami kolei) Zaraz po katastrofie odbyła się demonstracja z żądaniem renacjonalizacji kolei. Ponieważ ludzie chcą normalnie dojechać do pracy....

Dalej- śledztwo w Polsce zostanie prawdopodobnie przeprowadzone w miarę uczciwie i ustali winnych złamania procedur prowadzących do tej konkretnej katastrofy. W Argentynie- także, ale pójdzie dalej. Jeśli się okaże, że procedur się nie dało przestrzegać, nawet oskarżeni zostaną uniewinnieni- za to do więzienia powędrują ich zwierzchnicy. Urzędująca La Presidenta niekoniecznie, ale minister już musi się realnie liczyć z perspektywą odsiadki (i to rzędu 20 lat!), jeśli na to zasłużył (choć tu oczywiście wkraczają pieniądze i polityka).
Kolejna rzecz- pod wzgledem poziomu zaniedbań infrastruktury, wydaje mi się, że katastrofa w Polsce jest znacznie poważniejsza. Otóż w Argentynie najprawdopodobniej zawiodły hamulce pociągu wskutek zaniedbań utrzymania i przeglądów, itp.- to może zawieść zawsze (choć nie wiem- ze śledztwa tu przecieków i spekulacji nie ma). W Polsce to kwestia skierowania dwóch pociągów na ten sam tor- katastrofa raczej niemożliwa, jeśli zabezpieczenia na poziomie 2 poł XIX w. są sprawne. To są dwie różne sprawy- i katastrofa w Polsce wskazuje na bardzo głęboki rozkład infrastruktury. Miejmy nadzieję, że dojdziemy do prawdy- bo tylko ona jest ciekawa.

Podsumowując- oczywiście na pewnym poziomie różne cuda się w sądach dzieją, ale jednak bezkarność bogatych lub ustawionych (co też na jedno tu wychodzi) jest znaaaacznie niższa niż w Polsce. Nawet byłego prezydenta da się zamknąć. A tutejszy odpowiednik Kiszczaka dostał nie dwa lata w zawiasach, tylko dożywocie. Za bardzo podobne wyczyny.

Zresztą na każdym kroku jest tak- tutejszy rząd i sądy należy traktować poważnie, a i w drugą stronę to jest prawdą- rząd traktuje poważnie obywateli. Charakterystycznym przykładem jest walka z zatrudnianiem na czarno. Kilka lat temu zjawisko takie jak zatrudnianie na legalną umowę (jeszcze bardziej restrykcyjną niż w Polsce) były po prostu normą. Następnie rząd federalny zapowiedział, że z tym koniec, ogłosił roczną amnestię (działającą wstecz bez żadnych ograniczeń) a następnie zaczął kontrole i udostępnił bezpłatną pomoc prawną dla pracowników zatrudnianych na czarno. Dziś w razie złapania z zatrudnianiem na czarno ma się kompletnie przechlapane- Znaczy kary za pojedynczego pracownika idące w dziesiątki a nawet setki tysięcy złotych. Ale- było to zrobione uczciwie i z szacunkiem dla człowieka, a nie jak przez chłopców w krótkich spodenkach, którzy sobie pokrzyczą i w ramach działania przez dwa dni nie będą grać w piłke.

Więc gdyby tutejsza władza zapowiedziała, że od dziś wolno przechodzić tylko na przejściach przez ulicę, albo, że nie wolno pić piwa, palić marihuany (ok- sam nie używam, ale jest to ważny wyznacznik wolności), to po pierwsze- wiem że nie wolno i to nie żarty, a po drugie zacząłbym się zastanawiać nad kolejną emigracją, choć przyznam, że ten kraj szczerze pokochałem.

Update
Z komentarza mmm777 i podanego przez niego linka wynika dość przerażający obraz stanu infrastruktury kolejowej. A dalej- w istocie jest tak, że jest odpowiedzialność na niskim szczeblu za niewykonanie jakiejś procedury ORAZ na duzo wyższym za doprowadzenie do takiego stanu rzeczy, że awaryjne światła sterowania ruchem są normą, na która nikt nie zwraca uwagi i nie zachowuje szczególnej ostrożności- bo oczywiście zarówno dyżurni, jak też maszyniści by długo w ten sposób nie pożyli, więc nie przestrzegaja procedur- bo się nie da. Jednak w Argentynie kozła ofiarnego by znaleziono bliżej prawdziwej odpowiedzialności. 

Chamstwo, buractwo i wspólnota

Mój poprzedni wpis to było rozpisanie konkursu. Kto chce, może sobie przeczytać. Za to nasunęła mi się wielce ciekawa garść refleksji. I to miejscami mało pozytywnych. Przypomnę odrobinę zasady- potrzebny mi jest design produktu- tak naprawdę nic wielce skomplikowanego i potrafiłbym zrobić cokolwiek sam. W istocie to zrobiłem- tylko byłem mocno niezadowolony z efektu własnej pracy. Uznałem, że tak naprawdę liczy się pomysł i przebłysk geniuszu, który może mieć każdy. To jest oczywiście moja opinia- zwłaszcza, że mając pomysł może to wykonać 15-latek w ciągu 30 minut. Stąd formuła konkursu. Ale najciekawsze były reakcje. Otóż- do konkursu zgłosiło się ładnych parę osób, których średnimi kwalifikacjami jestem mocno zaskoczony. Przypuszczałem, że zainteresują się tym głównie studenci lub osoby czujące nieco artystycznego powołania i chcące się sprawdzić. Otóż odpowiedziały wyłącznie osoby mające profesjonalne przygotowanie lub doświadczenie zawodowe- nie dokładnie z designu przemysłowego, ale formalnie przynajmniej, jak na razie prawie wszyscy którzy się zgłosili są po prostu overqualified. OK- nie moja sprawa, robi kto chce, zasady są w miarę jasne- ale byłem zaskoczony.

Inną sprawą są komentarze pod tamtym wpisem. Najpierw chcę wyjaśnić jedną rzecz- dlaczego ogłosiłem taki konkurs na polskojęzycznym blogu- otóż zasadnicze powody są dwa- po pierwsze- tylko takiego mam, a nie ma większego znaczenia w epoce internetu skąd i jak ma być zrobiony taki projekt. A po drugie, i chyba ważniejsze- dlaczego, skoro mogę, nie mam dać się wykazać i zarobić „swoim”. Mogę właściwie to powiedzieć słowami Romana Dmowskiego- „jestem Polakiem i obowiązki mam polskie”. Do tych obowiązków jak najbardziej należy popieranie swoich, choć też domaganie się od nich efektów i kwalifikacji.

I teraz można przejść do komentarzy pod tamtym wpisem- oczywiście one pokazują przede wszystkim poziom ich autorów, choć w tym wypadku sugestie, że ogłoszenie powstało, bo nie mogłem znaleźć nikogo na miejscu, czy usiłuję kogoś wykorzystać są obraźliwe przede wszystkim dla tych którzy chcą jednak spróbować. Głupie, prostackie, czy nawet chamskie komentarze zwykle zostawiam- właśnie dlatego- pokazuję przecież tylko poziom ich autorów, a nie mój. Jednakże oczywiście zaśmiecają dyskusję i marnują czas i mogą urażać estetycznie innych czytających- to jedyne powody ich wyrzucania przeze mnie.

Ale- z powyższego wynika jedna z części odpowiedzi na pytanie „dlaczego w Polsce się nic nie da zrobić?” Ponieważ właśnie właśnie tak się niszczy wspólnotę. Przez teksty takie jak anonimowego „Konkurs... Ha ha ha! Dlaczego nie znajdziesz frajera w Argentynie, za cwani?” właśnie się utrudnia innym możliwość zrobienia czegokolwiek, demotywuje i niszczy sens działania razem, czy zaufania ludziom- mnie w tym wypadku.

Więc komentarza nie usunąłem- dyskusji on nie zaburza, a mam szczerą nadzieję, że jego autor choć trochę zrozumie i sam się będzie wstydził. Do tego czasu życzę mu wszystkiego najgorszego- w imieniu tych, którzy uznali, że mają okazję zrobić coś pożytecznego.

Ogłoszenie- można nawet zarobić- zakończone

Tym razem ja płacę. Otóż potrzebuję designu drobnego urządzenia AGD. Do konkretów- kasę proponuję na poziomie- bardzo przyzwoitym dla studenta lub osoby chcącej sobie dorobić, dla kogoś kto usiłuje z tego żyć na poziomie „dobra psu i mucha”- czyli też w miarę istotną, choć bez fajerwerków.

Od strony designu sprawa jest bardzo ciekawa- gdyż struktura cen jest tu (w Argentynie) zupełnie inna- przyzwoite drewno czy nawet skóra potrafi kosztować mniej niż plastik, więc można nieco poszaleć. Od strony inżynierskiej i technologicznej także jest dość duże pole manewru. Dla wyjaśnienia- potrzebuję tylko zewnętrznego designu, ograniczonego oczywiście funkcjonalnością

Moje wymagania:

Co do projektu- estetyka, łatwość wykonania małoseryjnego, a następnie masowego. Oczywiście niezgodność z ograniczeniami od strony funkcjonalnej lub inżynierskiej projekt dyskwalifikuje

Co do projektanta:

Zasadniczo- brak. Nie interesują mnie żadne papiery. Jednak z przykrością informuje, że ze względu na pewną poufność projektu, nie ujawnię specyfikacji osobie zupełnie anonimowej.

Dalsza współpraca jest jak najbardziej możliwa i przeze mnie oczekiwana, choć nie przewiduję możliwości zapewnienia nawet najlepszemu projektantowi stałych dochodów w najbliższym czasie. W nieco dłuższej perspektywie- czyli powiedzmy, przyszłego roku jest to całkiem realne.

Zasady są konkursowe- znaczy płacę najlepszemu, ewentualnie za 2-3 znakomite i wyrównane prace. Nie mam najmniejszego zamiaru płacić za każdy rysuneczek przysłany, jakość oceniam osobiście ja, według mojego gustu i rozpoznania rynku. Za to daję słowo, że nie wykorzystam w żaden sposób pracy, za którą nie zapłacę. Czyli zapłacę za każdą pracę, która zostanie wykorzystana.
Co do technicznej strony- potrzebuję rysunków z wymiarami i opisem matriałów. Nie ma większego znaczenia czy będzie to skan rysunku, czy projekt możliwy do odczytania na zwykłym komuterze.

To tyle- co do wątpliwości i wyjaśnienia nieścisłości w tekście- proszę komentarze (jak zwykle zresztą), co do szczegółów- tylko mail.
Update
Konkurs zakończony. Do każdego z uczestników (czyli osób które choćby wysłały maila z zapytaniem o szczegóły) wyślę indywidualną odpowiedź. Osoby, które zapytały się o szczegóły, a dotychczas nie wysłały projektu, proszę o nie marnowanie swojego czasu- tych którzy sie nie pytali tym bardziej to dotyczy.
Przeoraszam, z powodu braku czasu, nastąpi to najpóźniej, według polskiego czasu, nad ranenem we wtorek.