Dalej polityka, choć przede wszystkim ekonomia, czyli Economic Hit Man

Mam szczerą nadzieję, że spora część czytelników czytała książkę pt. „Confessions of economic hit man”. Nie znam polskiego tytułu i nawet nie wiem czy była wydana w Polsce (jeśli ktoś wie, proszę o komentarz, zapewne się innym czytelnikom przyda)

Opisany był tam, z pozycji insidera, proces podporządkowywania krajów ekonomicznej i finansowej elicie USA. W dużym skrócie wyglądał on tak- najpierw przekonanie rządu danego państwa, że konkretne inwestycje w infrastrukturę są bardzo rozwojowe, a właściwie niezbędne, potem udzielenie pożyczek na budowę tej infrastruktury- oczywiście z wykonawcami z „zaawansowanych technicznie” państw- czytaj- ani jeden dolar nie zostawał w danym kraju. Za to zostawała infrastruktura i długi. Wedle wszelkich obliczeń, korzyści z infrastruktury miały pozwolić spłacać te długi- tak się jednak nigdy nie działo. Ponieważ dostarczone analizy były skręcone. Dany kraj „rozwijający się” popadał w spiralę długów- zupełnie zgodnie z zamiarem, zresztą zarabiały na tym wyłącznie amerykańskie (w tym wypadku) banki. Kiedy już nie dało się wycisnąć więcej- nadchodziła restrukturyzacja (czyli tzw. bankructwo) , z nowymi, wspaniałymi warunkami- rozłożenie długów na dłuższy termin oraz prywatyzacja, czyli faktycznie sprzedaż tejże na kredyt wybudowanej infrastruktury za śmieszne pieniądze „inwestorom” z „państw rozwiniętych”. Czytaj- dokładnie tym samym grupom interesów. Sytuacja jest już piękna- z danego kraju jednocześnie ciągnie się zyski z „inwestycji” oraz dalsze spłaty długu. Ale da się to pociągnąć dalej. Można zrobić cykl od nowa, można też go ulepszyć. Największe ulepszenie polega na „zwalczaniu inflacji”, najlepiej w ten sposób, aby przywiązać walutę danego kraju do silniejszej, a potem podażą pieniądza bankowego wywołać inflację i następnie, po skręceniu podaży pieniądza deflację, wzrost wartości pieniądza (już przywiązanego), wydrenowanie rezerw i ewentualnie defaut (czyli prywatyzację, na czym znów można zarobić).

Bajki? To spójrzmy na Polskę. Lata 71-74, zaciąganie kredytów na budowę infrastruktury i fabryk, które miały te kredyty spłacić. Tak się nie stało. 1982- defaut (akurat w interesie ZSRR, aby PRL się nie wymknął ze strefy). Finansowanie „demokratycznej opozycji” przez USA i jej zwycięstwo w 1989, następnie restrukturyzacja długów i prywatyzacja, w międzyczasie krótki epizod „zwalczania inflacji”. Teraz mamy cykl od nowa- w tej chwili trwa „budowa infrastruktury”. Dla porównania tego samego schematu- Argentyna. Zaciąganie długów (na zbrojenia, chociaż nie wiadomo jakie, skoro armia w wojnie o Malwiny była skandalicznie niedozbrojona) 1977-82, bez bankructwa, 1991 przywiązanie waluty do dolara, czyli „walka z inflacją” oraz „prywatyzacja”. Oczywiście jednym z drobiazgów było to, że Lockheed- Martin wykupił fabrykę samolotów, w której natychmiast zaprzestano produkcji krajowego odrzutowca i zajęto się wyłącznie remontami i nieistotnymi podzespołami (komuś to może przypomina historię zakładów w Mielcu?). Po renacjonalizacji seryjna produkcja odrzutowców wróciła i jest całkiem dochodowa (jakby się ktoś głupio pytał)

Następnie drogi Polski i Argentyny się rozchodzą. W PL cykl zaczął się od nowa, w Arg został przerwany w 2003 roku. Mam wielką nadzieję, wzmocnioną ostatnimi wydarzeniami, że na stałe. Ale- to dla czytelników w Polsce- cena tego jest olbrzymia. Najpierw musiano opracować plan, potem zamieszki zmiotły prezydenta (21 ofiar śmiertelnych) , potem powolna odbudowa i usuwanie agentury ze struktur państwa, a teraz- po prawie 10 latach, wytrzymanie ataku spekulacyjnego, który wyglądał prawie jak wojna. Racjonowanie zakupów podstawowych artykułów żywnościowych (ryż, cukier, olej, yerba mate) , państwowe magazyny paliw wypełnione pod korek, drastyczne ograniczenia w obrotach walutowych, itd. To wszystko jest rzeczywistością ostatnich tygodni tutaj. Ale, moim zdaniem,- ma sens. I każdy naród, który myśli o prawdziwej niepodległości musi znać tą cenę i być gotowym ją zapłacić.

Ale na szczęście zwycięstwo przynosi od razu owoce- choć tak od razu to drobne. Chyba dziś zniesiono ograniczenie zakupu ryżu (obowiązywało do 3 kg na osobę) , a ceny podstawowych (dla biednych) produktów spożywczych wyraźnie spadły. Co do reszty- przyszłość pokaże.

Choć z pewną niecierpliwością oczekuję dalszych losów burmistrza Buenos Aires (Mauricio Macri), który jest tzw. „liderem opozycji”, a tak naprawdę przedstawicielem banksterów typowanym na prezydenta po kryzysie. Tylko wygląda na to, że kryzys jest odwołany... czyli nasz dzielny burmistrz może trafić za kraty (a ma za co...) i pewnie zacznie sypać, albo nie pożyje za długo jako bardzo niewygodny potencjalny świadek... Znów zobaczymy. Tak czy inaczej- dla tych z czytelników, którzy myślą o przeprowadzce- poczekajcie na wiadomości. Jeśli Mauricio Macri będzie przez najbliższy rok żywy i na wolności, Argentyna nadal jest ryzykownym krajem, jeśli nie- warto przyjeżdżać nawet w ciemno.

P.S.
Jak wskazał to jeden z komentatorów książka została wydana po polsku pt."Hitman. Wyznania ekonomisty od brudnej roboty"