Złamany naród

Lekkie oderwanie od spraw bardzo aktualnych. Z prostego powodu- jednak łatwiej się pisze z pewnej perspektywy czasowej. Co do tytułu- nie odnosi się od do Polaków, choć do Polski się powinien odnieść tytuł z dodanym znakiem zapytania.

Otóż Fundacja Republikańska wyprodukowała film (może nie dokładnie oni, ale oni go promują- więc pozostańmy przy tym) „To nie jest kraj dla młodych ludzi”. Już po samym tytule można odgadnąć, że chodzi znów o Polskę.

Generalnie- przyznam się, że filmu nie obejrzałem do końca, chyba nawet nie do połowy- według mnie jest zwyczajnie słaby i nudny. Ale porusza bardzo ważny temat- katastrofy demograficznej spowodowanej przez masową emigrację ostatnich lat (sam jestem w końcu jej częścią...).

Niestety w rzeczywistości trudno o dokładne liczby dotyczące emigracji. Według ostatniego spisu powszechnego w Polsce jest zameldowanych 1,95 mln ludzi przebywających za granicą dłużej niż 6 miesięcy. To jest realny ubytek demograficzny. Można założyć, z prawdopodobieństwem bliskim pewności, że co najmniej 80% są to ludzie w wieku produkcyjnym, i to raczej młodsi oraz, że większość stanowią mężczyźni. Czy coś to komuś przypomina? Mi na przykład typowe straty frontowe.

Dla porównania wziąłem sobie kraj który został ewidentnie złamany przez I wojnę światową- Francję. Najpierw- powszechna opinia głosiła przed I w.ś. o wyjątkowej bitności i wytrwałości francuskiego żołnierza. W roku 1940 okazało się to tylko żałosnym mitem. Co się zmieniło i kiedy?

Były to oczywiście lata 1914-18, czasy bezmyślnego marnowania krwi żołnierzy przed zidiociałych generałów. Znaczy- nie wszystkich, dotyczy to najbardziej generałaNivelle- jeśli można wskazać osobę najbardziej odpowiedzialną za złamanie ducha bojowego Francji- jest to właśnie on, bardziej nawet niż Napoleon Bonaparte, który wplatał Francję w 15 lat wojen z całym światem i niż Ludwik XVI, nieudolnymi rządami i walką o kolonie z Wielką Brytanią doprowadził kraj do ruiny. Nivelle osiągnął znacznie więcej- potrafił złamać ducha bojowego francuskiego żołnierza- przeciętnego poborowego ze wsi, zahartowanego do ciężkich warunków. Sposób dowodzenia w bitwie pod Verdun był taki, że zyskał pewną przychylność zwierzchników, gdyż osiągnął założone cele, a jednocześnie zyskał wśród niższych oficerów i żołnierzy opinię „rzeźnika”. Wobec tych sukcesów, został mianowany naczelnym wodzem wojsk francuskich- złośliwi twierdzą, że zasadniczą rolę odgrywał fakt biegłej znajomości angielskiego i poparcia równie zidiociałych generałów-sojuszników, ale nie czepiajmy się.

Otóż generał Nivelle zorganizował (zapewne razem ze sztabem, ale był w końcu za to osobiście odpowiedzialny) ofensywę wiosną 1917 roku. Jej bezpośrednim skutkiem była śmierć około 30 tys zołnierzy, ok 150 tys rannych i strata 120-150 czołgów bez żadnych osiągnięć taktycznych, o strategicznych nie wspominając- w końcu wojna trwała jeszcze półtorej roku...

Ale co najważniejsze- pośrednim skutkiem tej ofensywy był bunt francuskiej armii. Tej samej która niecałe 3 lata wcześniej była uznawana za najbardziej przepojoną duchem bojowym i zdyscyplinowaną na świecie. 68 z około 120 dywizji odmówiło wykonywania rozkazów. Armia francuska prawie się rozpadła, a przynajmniej całkowicie straciła zapał bojowy. Sytuację uratowało natychmiastowe odwołanie gen. Nivelle i powołanie w to miejsce marszałków Petaina (który potrafił pochylić się nad żołnierzem) oraz Focha (który potrafił planować oraz zdominować brytyjski sztab- także opanowany przez idiotów). W Rosji ta sama operacja, w podobnej sytuacji, w tym samym czasie, się nie udała.

Ale- odrywając się nieco od obrzucania epitetami wodzów Ententy (choć według zgodnych opinii historyków uzasadninymi) należy przedstawić bilans I w.ś. dlaFrancji- a jest on przerażający- na zmobilizowanych 8 mln 410 tys zołnierzy rany odniosło 4 mln 266 tys, zginęło 1 mln 357 tys 800, niestety dalsza rubryka obejmuje zaginionych i w niewoli- 537 tys. Można po prawie 100 latach uznać, że prawie wszyscy zaginieni to zmarli, których ciał nie odnaleziono, ale niestety nie wiadomo jaka część z nich to jeńcy- a chciałem zauważyć, że cytowana przeze mnie strona wygląda znacznie wiarygodniej niż wikipedia.

Zresztą dla obecnych rozważań to nie ma większego znaczenia. Interesujące jest to, że ludność Francji w 1914 wynosiła ok 41 mln., czyli w przybliżeniu tyle ile obecnej Polski.

W takim razie możemy przejść do sedna- straty demograficzne Polski w latach 1990-2012, a zwłaszcza 2004-2008 są porównywalne do strat demograficznych Francji w latach 1914-18. Te drobne różnice nie mają tak dużego znaczenia- ubytek ludności jest w Polsce wyższy, ale istotną część stanowią kobiety- więc tak bardzo to nie zaburza struktury społeczeństwa. Czyli można uznać to za zbliżone. Należy dodać do tego straty rannych i oczywiście battle stress disorder. Bym porównał to do społeczności „wykluczonych” w Polsce. Nie jest to oczywiście bezpośrednia analogia, ale sądzę, że dość bliska. Chodzi o ludzi, którzy nie potrafili z powodu wad fizycznych, niemożności poradzenia sobie z psychiką lub po prostu chorób psychicznych odnaleźć się w aktualnym świecie. Tu tylko szacuję, ale sądzę, że te liczby są podobne. Więc, podsumowując, mamy do czynienia ze „straconym pokoleniem”. Pytaniem bez odpowiedzi jest- czy następne pokolenie będzie lepsze i czy ta walka się już zakończyła. Sądząc po statystykach dzietności i innych takich- wcale nie.

Konkluzja jest wcale smutna- trwa obecnie sytuacja efektami zbliżona do ciężkiej wojny. Żadnych perspektyw na zmianę tej sytuacji nie widać, a demografia pokazuje, że naród polski zanika. Czy można coś z tym zrobić- nie mam pojęcia. Inicjatywy takie jak Fundacja Republikańska coś robią w tym kierunku, ale to chyba sporo za mało, aby powstrzymać złamanie narodu. Pesymistycznie sądzę, że następna próba będzie wyglądać jak kampania 1940 roku, a potem przyjadą innowiercy którzy rozwalą w drzazgi resztki cywilizacji...