Wracamy do historii- czyli wielka i nieznana klęska brytyjskiej armii

Dzieją się na świecie ciekawe rzeczy, ale historia bywa też pouczająca. Więc wróćmy spokojnie 200 lat wstecz. Co jest bardzo charakterystyczne- do kompletnie zapomnianej bitwy, choć była całkiem spora, jak na swoje czasy. Co prawda- to nie jest nic dziwnego w świecie dominacji kultury anglosaskiej, ponieważ była to jedna z większych klęsk armii brytyjskiej. Brytyjczycy w swojej historiografii przyznają się do porażek tylko wtedy, kiedy potem jednak przeciwnika pokonają. W tym wypadku nic takiego nie nastąpiło- więc- bitwa jest zapomniana.

Otóż w roku 1806 nastąpiła druga inwazja brytyjska na Buenos Aires. Pierwsza była rok wcześniej- nawet w miarę udana, Redcoats zdobyli miasto i utrzymali je przez 46 dni, aż powstańcy ich wyrzucili.

Więc nadszedł rok 1806. Przypominając perspektywę historyczną- Hiszpania jest sojusznikiem Francji, więc jest w tanie wojny z Wielką Brytanią. Już jest po bitwie pod Trafalgarem, brytyjska dominacja na morzach jest absolutna, komunikacja Hiszpanii z koloniami jest praktycznie nieistniejąca. Brytyjska armada, powracająca z Południowej Afryki, właśnie podbitej kosztem innego sojusznika Napoleona, Holandii, zdobywa Montevideo i armia rusza na podbój reszty kolonii dorzecza La Platy- do której kluczem jest Buenos Aires.

Brytyjskie siły wynosiły coś pomiędzy 9 a 11 tys żołnierzy (dla porównania- jedyna wielka armia wystawiona w tym czasie przez UK to była armia Wellingtona- coś ok. 20-30 tys wojska), czyli spore. Ale należy dodać, że była to właściwie całość elitarnych oddziałów brytyjskiej armii- 95 Rifles, 71 Highlanders, 40 Regiment i 17^th Lancers. Po drugiej stronie mamy milicje zmobilizowaną z mieszkańców Buenos Aires, w tym nawet niewolników, zresztą mniej liczną.- bo poniżej 7 tys żołnierzy. Należy jeszcze przypomnieć, że wówczas armia brytyjska była najlepiej wyszkoloną i najlepiej uzbrojoną armią na świecie (maszynowa produkcja uzbrojenia i wzajemna wymienialność części- to naprawdę ważne). Wobec czego bitwa stoczona na przedmieściach trwała kilka minut i zakończyła się oczywistym zwycięstwem Redcoats.

Następnego dnia Brytyjczycy ruszyli przez miasto, ze strategicznym zamiarem opanowania fortu i kościołów (najsolidniej i najłatwiej do obrony zbudowanych obiektów).

To jak im poszło- to już oddam głos dowódcom:

„Bez znacznych strat dotarliśmy w okolice Kolegium Jezuitów, po ustawieniu naszego lekkiego działa w celu rozbicia bramy, nagle przeciwnik pojawił się w oknach, na dachach budynków i u obu wylotów ulicy. W mgnieniu oka przestała istnieć przednia straż i odnieśliśmy pewne straty wśród artylerzystów i kawalerii.” Płk. Henry Cadogan

„Przed osiągnięciem wyznaczonego celu, którym był kościół św. Franciszka, z powodu ataków niewidocznego przeciwnika straciłem wszystkich oficerów oraz prawie wszystkich żołnierzy przedniej straży oraz oficerów i prawie połowę żołnierzy następnej kompanii...” Płk. Denis Pack

„Przed osiągnięciem wejścia do kościoła św. Michała zostaliśmy zaskoczeni gwałtownym ogniem przeciwnika. Straciwszy trzydziestu żołnierzy u wejścia do kościoła, uznałem, że należy się wycofać na lepszą pozycję. Jednakże w trakcie wycofywania się zostaliśmy przygwożdżeni przytłaczającym ogniem przeciwnika. W tym momencie żołnierze, gdzie na stu zginęło lub zostało rannych osiemdziesięciu postanowili się schronić w trzech najbliższych domach” Płk. Alexander Duff. Cytaty za hiszpańską Wikipedią.

To jest właściwy opis bitwy. Brytyjczycy, z właściwą sobie racjonalnością, zaprzestali ataków na miasta. Jeszcze w 1945 nie wybierali się do Berlina.

Należy oczywiście dodać, że bitwa trwała jeden dzień, po którym siły brytyjskie się poddały. Gdyby dowódca tego nie zrobił- należało się rozsądnie spodziewać totalnej anihilacji już następnego dnia. Brytyjskie pułki straciły sztandary i nigdy więcej nie wpadły na pomysł ataku na B.As.

Ale teraz spójrzmy na propagandę. To było ok. 20- 25% łącznych brytyjskich sił lądowych wówczas, w tym wszystkie elitarne pułki (40, 71, 95), a dziś praktycznie nikt o tym nie wie. Była to jedna z największych klęsk armii brytyjskiej w historii (generalnie chwalebnej, trzeba przyznać).

I to jest też różnica polityki historycznej. Zadziwiające jest to, że w historii walk Argentyny (i poprzedzających podmiotów państwowych) odbyło się pięć wojen ze Zjednoczonym Królestwem, w tym tylko jedna przegrana przez Argentynę- dziwnym trafem to jest jedyna wojna o której ktokolwiek ma pojęcie- czyli wojna o Południowy Atlantyk (zwana inaczej wojną Falklandzką).

Ale wracając do rzeczy- to jest raczej przykład, jak bardzo powszechne nauczanie historii jest pewnym narzędziem propagandy i manipulacji opinią publiczną, niż czymkolwiek innym. Ale wchodząc głębiej można się czegoś nauczyć.