Polska kolej- czyli drucik, taśma klejąca i przepalone żarówki

W komentarzach do poprzedniego wpisu o katastrofach kolejowych pojawił się link do wielce ciekawej dyskusji o katastrofach kolejowych w Polsce- w znaczniej części poświęconej tej ostatniej.

Dyskusja najwyraźniej jest prowadzona głównie przez fanów kolejnictwa, jak też ludzi pracujących na kolei. Obraz jaki się z tego wyłania jest dość przerażający. Przede wszystkim- już przy poprzednich tego i podobnego typu zdarzeniach- w zeszłym roku ktoś pisał w tym wątku, że prędzej, czy później musi dojść do poważnej katastrofy i wtedy może coś się zmieni, a prawdopodobnie też nie.

Ale- co jest takiego przerażającego w tym opisie? Otóż właśnie opisywana nagminność używania sygnałów Sz. O co chodzi? W dużym uproszczeniu- nazwa już trochę tłumaczy Sz- Sygnał Zastępczy, czyli układ świateł (semafora) zastępujący każdy inny. W pewnym sensie jest to odpowiednik „migającego żółtego” na drodze i tak, jak na drodze należy się wtedy stosować do innych przepisów- które w wypadku kolei zasadniczo oznaczają polecenia dyżurnego ruchu- co właściwie można porównać do kierowania ruchem przez policjanta w takim wypadku.

To jest proste, dalej właściwie też. Otóż, w ramach modernizacji sieci kolejowej w Polsce wydaje się sporo pieniędzy- w tym także na systemy sterowania ruchem i co? I nic. Sterowanie ruchem się modernizuje, a potem nie konserwuje i nie naprawia tych urządzeń- z braku pieniędzy. Ktoś na przywołanym forum wspominał, że gdzieś w Polsce zepsuł się elektroniczny moduł w tymże sterowaniu- urządzenie wartości kilku tysięcy złotych- czyli w porównaniu do całości- wartość śmieszna. I co? I nic. Przez co najmniej kilka miesięcy zautomatyzowane sterowanie ruchem nie działało- i oczywiście, jakżeby inaczej- cały ruch pociągów był oparty o Sz. W 2001 roku, na stacji Gdynia Główna (w końcu jeden z większych węzłów w Polsce!) spaliła się stacja przekaźnikowa- i co? I nic- przez następne 8 lat!!! ruch opierał się o Sygnał Zastępczy. Przepalona żarówka- sygnał zastępczy, wymieni się za rok, bo teraz są pilniejsze wydatki.

To wszystko nie jest problemem- do czasu, aż uświadomimy sobie, że ręczne sterowanie ruchem wymaga obiektywnie znacznie więcej pracy dyżurnego ruchu. Pracy wykonywanej rutynowo, ale przy olbrzymiej odpowiedzialności, więc w napięciu. Można pytać- i co z tego, skoro za to mu płacą. Otóż nie płacą- płacą za nadzór sterowania automatycznego, co przede wszystkim zajmuje znacznie mniej czasu. A jak z powodu żarówki ten system nie działa miesiącami lub latami? Kogo to obchodzi?

Można się zapytać- kogo powinno to obchodzić. I teraz najciekawsza część odpowiedzi. W organizacji kolei jaka jest w Polsce- nie powinno to obchodzić nikogo. I nie obchodzi. Polskie Linie Kolejowe, czyli właściciel infrastruktury jest zainteresowany zwiększaniem liczby pociągów i maksymalnej dopuszczalnej prędkości- bo na tym zarabia. Być może, dla określonych prędkości muszą istnieć jakieś systemy sterowania ruchem, ale na pewno nie muszą działać. Więc istnieją i nie działają. Spółki przewozowe są zainteresowane jak najniższymi opłatami za infrastrukturę i brakiem spóźnień ze swojej winy (wbrew pozorom naprawdę są zainteresowane). Nikt nie jest zainteresowany utrzymaniem bezpieczeństwa na nowoczesnym poziomie.

Teraz jest zasadnicze pytanie- czy ktoś chce zmiany tej sytuacji- odpowiedź brzmi- w dzisiejszym systemie nikt. Czy coś można z tym zrobić- moim zdaniem- własność linii i pociągów powinna wrócić w jedne ręce. Czy będą prywatne, czy państwowe to inna sprawa. Ale patrząc na poziom zapaści infrastruktury, przy jednoczesnych olbrzymich inwestycjach w nią- widzę, że dzisiejsze rozwiązanie nasuwa tylko jedno pytanie- czy to była głupota, korupcja czy sabotaż?

A tymczasem w Argentynie....

Dla niewtajemniczonych- po złodziejskiej prywatyzacji lat 90-tych sytuacja infrastruktury kolejowej jest jeszcze gorsza niż w PL. Dwa tygodnie temu podmiejski pociąg w godzinach porannego szczytu nie wyhamował na stacji końcowej- 51 ofiar śmiertelnych, ponad siedmiuset rannych.

Dziś zrezygnował minister transportu i powołano nowego. Zrezygnował z przyczyn zdrowotnych, zresztą autentycznych, właśnie wyszedł ze szpitala po ciężkim zawale, który miał tydzień temu. Dobrze, że przynajmniej opieka zdrowotna jest tu dość wysokim poziomie, bo biedaczek ma sądowy zakaz opuszczania kraju w związku ze śledztwem (choć przecież zawiodły tylko hamulce pociągu). Więc dzisiejsza manifestacja za renacjonalizacją kolei była dość rachityczna- w przeciwieństwie do trwającej właśnie demonstracji poparcia dla La Presidenty- ot, tak z okazji Dnia Kobiety Pracującej, jak się tu 8 marca nazywa. Wyobrażacie sobie taką manifestację w Polsce?